Die slotsom is: Deel 5 van Huismoles

 “Ek kan nie die saak net so laat nie. Daar is Annelien, net om een te noem.” Roep Smittie gefrustreerd uit. Die geveg is nou behoorlik aan die gang en Peet weier om bes te gee. Met sy laaste kommentaar weet sy hy sal dit deurvoer. Om met haar baas te gaan praat sodat sy van area kan verander sal die laaste strooi wees. Hoe kan hy inmeng by haar werk? Wat sal die mense van haar dink? 

Na ‘n kalmerende stap het sy haar saak so goed moontlik verduidelik aan haar man. Peet weier volstrek om te luister na rede en hulle is kwaad uitmekaar. Na ‘n uitputtende dag is sy terug by die huis en het Peet eenvoudig aangegaan met die redes hoekom sy moet ophou. Radeloos vat sy haar karsleutels en storm by die huis uit. Haar volgende afspraak is om ses uur. Die kliente wil na ‘n huis kyk nie ver van Terracestraat nie en sy sal moet wikkel om deur die middagverkeer te kom. 

 Die son se deurbreek deur die grouheid help darem ook en sy sit haar radio aan. Die nuus kom duidelik deur en sy vang die laaste gedeelte van die nuusleser se sin. 

“’n Verdagte is aangekeer vroeër vandag na ‘n lang gesoek deur die polisie. ‘n Polisie woordvoerder het nie veel uitgebrei op die persoon se arrestasie nie. Die raaiselagtige moord van die eiendomsagent twee dae gelede bly kommerwekkend vir die gemeenskap.” Angstig om meer te weet gaan sy na die volgende stasie maar elkeen is alreeds by die sport uitsending. Radeloos sit sy die radio af, haar gedagtes in ‘n warboel. Wie het hulle gearresteer? Die brandende vraag op haar lippe. 

 Net voor ses stop sy voor die gelyste huis, die kliente klim gretig uit en sy ontmoet hulle voor die tuinhekkie. ‘n Vinnige oproep na die eienaar gaan die hekkie oop en stap hulle deur. Die middeljarige egpaar is duidelik beïndruk met die 4 slaapkamer huis. Die tuin is in perfekte toestand ten spyte van die koue. Na twintig minute se gesels en vrae beantwoord verlaat hulle die huis en die kliente dui aan dat hulle haar sal laat weet. 

 Smittie ry weg, die beklemming op haar hart meer te doen met die arrestasie en die Terrace huis. Op die ingewing van die oomblik draai sy in Terrace in en stop voor die eensame huis. Die laat skemerson veroorsaak drogbeelde oor die verlate huis. Sy voorkoms in kontras met die omgewing. 

Vir lang oomblikke staar sy net na die huis opsoek na antwoorde by die stil mure. Annelien se bord is nou vervang met ‘n ander agent sin. Mark van Breda se nommer verskyn onder aan. ‘n Gedagte kom op en sy haal haar foon van die mikkie af. Peet het dit ‘n ruk gelede vir haar geïnstalleer sodat sy vinnig haar foon kon antwoord in die ry. Met haar oop foon voor haar gaan sy reguit na haar Drive rekening. Met ‘n glimlag betrag sy die opgelaaide fotos en is vir die eerste keer bly dat haar foon se outomatiese oplaai die fotos reeds in sy geheue gebêre het. Sy vergroot die bebloede handdoek en kyk stip daarna. Binne die bad lê daar ‘n opgefrommelde dokument maar die woorde VERTROULIK is duidelik sigbaar. 

Die agentskap waarvoor Annelien gewerk het se logo is duidelik sigbaar. “Interessant,” dink Smittie hardop. Dan haal sy haar lêer uit. Al haar gelyste eiendom is voor in die lêer, vir maklike verwysing en sy blaai na die eiendom toe. Metodies lees sy al die inligting wat Annelien self moes ingesit het. Die beskrywing van die huis vertel aan die voornemende koper wat die huis aanbied. Die beskrywing eintlik in teenstelling met die werklikheid. 

Dan vang een bepaalde sin haar oog. 

 Die huis se ligging maak dit ‘n ideale kopie. Kom ontdek die menigte verrassings wat die huis bied. Jou liefde sal die plek in ‘n lushof verander. 

Dit is ongehoord om so ‘n stelling te maak op ‘n advertensie. Wat sou Annelien daarmee bedoel het? Na watter verrassings verwys sy? Stelselmatig loop sy deur die huis in haar gedagtes. Gaan in elke vertrek in soos wat sy dit onthou. Die verrassings ‘n raaisel. Daar is absoluut niks wat enige person daardie rede kan gee nie. Was dit ‘n versteekte leidraad? En wat sou so vertroulik wees dat dit langs ‘n bebloede handdoek sou wees? Met die vrae bel sy die nuwe nommer op die bord. Na twee luie kom ‘n outomatiese stem op en sy los haar details vir die nuwe agent. Dit is belangrik dat sy weer in die huis inkom. Die antwoorde lê verskuil agter daardie mure, daarvan was sy seker. Met ‘n laaste kyk na die huis skakel sy die bakkie aan en ry terug huis toe. 

“Hoe het dit gegaan,” vra Peet met die inloopslag. Geurige aromas val haar neus aan en vir die eerste keer besef Smittie sy het nog glad nie geëet vir die dag nie. 

“Die klient sal my laat weet, dit lyk of hulle belangstel.” Antwoord sy en lig die kastrol se deksel. 

“Dit ruik heerlik, beesstert?” “Ja, ek het gedink jy sal ‘n warm bord kos geniet vanaand.” En hy glimlag breed vir haar. “Jy is ‘n skat, presies wat ek nodig het. Ek gaan net was,” en sy stap die gang af. 

 **** 

Veel later lui haar foon, dit is die nuwe agent en sy antwoord haastig. “Hallo Mark, dankie vir jou terug bel.” “How can I help?” “Will it be possible to view the house in Terrace. I have a special need buyer. I just want to see the house first before I take him,” dik sy die storie aan sonder om te skroom. 

“Did you see the house before?” 

“On open day I was there but did not see everything I need for this buyer. The location and price are right though.” 

“Tomorrow morning at 11?” Sê hy afsydig en Smittie wonder of hy die geskiedenis van die huis ken. 

“Perfect, see you then.” En die oproep gaan dood. Peet sit voor die TV en geniet sy gunsteling reeks, glas rooi wyn langs hom. Sy glimlag vir hom en loop dan na haar skootrekenaar. Die eerste ding wat sy doen is om die nuusberig op te bring. Die medeplgtige, Gavin van Breda is vanoggend aangekeer. Sy vingerafdrukke was gekry by verskeie tonele en is in aanhouding. Geen foto is beskikbaar by die berig nie. Nou waar pas hy in? Wonder sy hardop. 

“Wat is dit pop?” 

“Wonder sommer hardop,” antwoord sy ingedagte. 

 “Ek hoop nie jy is besig met daardie saak nie. Jy het gehoor wat daardie polisieman gesê het.” En hy skuif die kombers reg oor sy bene. 

 “Ek volg net op namens ‘n klient,” antwoord Smittie vaagweg. “Ek gaan bad en inkruip. My lyf is lekker styf.” 

“Die episode is amper klaar, sien jou later.” Daardie nag probeer sy weer om die gebeure kronologies uit te werk. Toe sy wel wegraak staan Annelien voor haar. Haar oë smekend en pynvol. Met ‘n sinkende gevoel staan Smittie op gaan maak ‘n beker koffie en klim terug in die warm bed met ‘n boek. Maar dit is tevergeefs. Haar gedagtes volg nie die storielyn nie. Al wat sy sien is vir Annelien. 

Sy trek haar foon nader en gaan weer deur haar drive folder. Die fotos van die huis kom in sig en sy gaan weer deur elkeen. Dan stop sy by die foto wat Rietjie van buite geneem het. Die eerste vloer se venster wys die beeld van ‘n persoon. Sy laai die foto af en crop hom tot net die foto in haar skerm is. 

Daar staan Benade met nog ‘n man langs hom, met ‘n vuis in die lug is hulle duidelik besig om woorde te wissel. Sou die man dié Gavin van Breda wees wat gearresteer is? Dan ys sy. Van Breda…hoekom is dit bekend? Smittie gaan deur haar kontakte en stop by Mark van Breda se naam. Die nuwe agent vir die huis. Is hulle familie? Is dit blote toeval? 

Weer speel Annelien se uitdrukking voor haar af soos sy verskyn het daardie dag van die ope uur. Sy was oorstuur en duidelik baie bang. Dit besef Smittie nou. Die twee mans op die boonste vloer moes die oorsaak wees vir haar afsydige houding. Dit is die rede ook hoekom sy gedurigdeur na die gang gekyk het. Dit was Smittie se eerste ontmoeting met Benade. Sy donker houding het moeilikheid voorspel. Nou is Annelien dood en die Gavin gearresteer. 

Ingedagte staan Smittie op en gaan neem ‘n warm bad. Haar lyf yskoud. Teen die tyd wat sy terugkom in die kamer is Peet ook wakker. Met ‘n vinnige piksoen stap sy kombuis toe en maak ontbyt. Teen half elf verlaat sy die huis sonder om enigiets vir Peet te noem. Sy moet weet wat aangaan voor sy hom of die polisie gaan laat weet. 

 By die huis wag sy geduldig. Mark van Breda se naam bly haar koggel. Kwart oor elf stop ‘n wit Toyota in die oprit en ‘n ouerige man klim uit. Met ‘n fronsende kyk gluur hy haar aan terwyl die hek oopskuif. Sy stap nader en stel haarself voor. Die man slaan geen ag op haar nie en sy volg hom die erf binne. Die hek swaai met ‘n knars toe en skielik besef sy, sy is alleen met die man en die huis. Die huis waar Annelien se liggaam gevind is. Koue rillings trek teen haar rugwerwels af en sy trek haar jassie stywer om haar lyf. 

Saam stap hulle die huis in en sy stop in die ingang. Annelien se koue liggaam speel voor haar gedagtes af. Die vraende kyk wat verander in skok en sy sluit haar oë vir ‘n oomblik. Mark loop na die eetkamer tafel en kyk ongeërg na ou pos wat daar lê. Dan kyk hy op en hul oë ontmoet, die afgemete gluur stuur grillings langs haar rug af. 

 “What exactly are you looking for Mrs Smit?” “I have a special needs client in a wheelchair. I just want to make sure the door openings and hallway are the correct sizes.” En haal die maatband uit haar winterjas sak. Op die ingewing van die oomblik het sy dit gegryp in haar haas om weg te kom. 

“Well then, I will wait here.” En Smittie stap deur die huis, vir die skyn neem sy die mates terwyl sy elke detail van die huis inneem. Nou, meer as ooit lyk die huis koud en geheimsinnig. By die badkamer kyk sy binne die kaste, nou leeg en vol stof. Wie het die besittings uit die kaste kom verwyder? Wonder sy saggies. 

Binne die bad is daar geen handdoek of opgefrommelde dokument nie. Als lyk op die oog af soos dit moet wees, afgesien van die dooie gevoel. 

 “Did you manage to get the sizes you wanted?” Vra Mark skielik agter haar. Hy staan amper teen haar, sy hele houding intimiderend. “Yes, thanks,” is al wat sy antwoord en probeer om weg te stap maar hy blokkeer haar pad na die enigste uitgang. “You are not here for anything other than to snoop, Smittie. Benade warned me about you. You are indeed way in over your head. So tell me the truth. Why are you really here?” En hy gee ‘n tree nader. 

Smitte tree agteruit binne die wasbak vas, haar hart klop oorverdowend in haar keel. Hoe nou, niemand weet sy is daar nie. Beangs probeer sy om eenkant toe te stap maar hy blokkeer haar en sy weet sy is vasgepen. “There is no one to help you, Smittie.” Met dit haal hy ‘n rewolwer uit sy baadjie sak en rig dit op haar. “You were warned and look what you get for being nosy.” 

“Benade said that you are clever, but your cleverness will not help you now. You have no where to go and I am going to end it.” 

“Hoekom?” Kry Smittie uit. Haar groen oë groot van skok en angs. “That is none of your business.” 

“At least tell me before I die,” Koop sy tyd. Hy grinnik selfvoldaan en kyk dan agter toe. Hulle albei het voetstappe gehoor en Smittie gil. Mark pen haar vas en lag nou openlik vir haar. Dan verskyn Benade in die badkamerdeur en Smittie se moed sak tot in haar skoene. Daar was nou geen wegkom kans nie. 

Haar dood sal ook opeindig as onopgelos, flits dit deur haar. “Die vrou het net nie ‘n einde nie,” sê Benade venynig en Mark van Breda grinnik weer. “Sy is ‘n handvol.” En hy ruk haar vorentoe en saam stap hulle deur die gang na die voorhuis. Onmiddelik val haar blik op die plek waar Annelien gelê het en sy weet dit sal ook haar eindbestemming wees. 

 “Smittie, Smittie, Smittie…” begin Benade en klik sy tong. “Jou nuuskierigheid gaan vandag einde kry. Dit is eintlik jammer maar dit kan nie anders nie. Jy het baie meer pit as Annelien, sy was darem nou ‘n vaal ou dingetjie.” En die mans grinnik. “Maar net soos haar einde gekom het gaan jou lewe ook kortgeknip word. Dit kan nie anders nie. Jy weet te veel.” 

“Ek verstaan nie, wat, volgens jou, weet ek kamstig.” 

“Kom nou Smittie. Jy weet presies wat hier aan gaan. Dit is eintlik ‘n wonder dat jy nog nie met die polisie gepraat het nie want hulle is clueless. Annelien het vir jou goed ingelig.” Fronsend kyk sy na die twee mans. Wat het Annelien haar vertel? 

“Ek verstaan nie waarop jy sinspeel nie,” antwoord sy dan. “Kom nou Smittie, julle twee het die aand voor haar dood gesels. Onthou jy dit nie?” 

“Nee, jammer maar ek doen nie,” antwoord sy nou heeltemal deurmekaar. 

 “Volgens haar foon het julle twee amper ‘n uur gesels. En waaroor sou dit anders gewees het as die huis en sy geheime.” Dan vroetel hy in sy baadjiesak en swaai ‘n halsnoer voor haar. “Sy het jou vertel van die, nie waar nie.” 

“Nee,” antwoord sy beslis en onthou die artikel van die verdwyne halsnoer. Die groot diamant blink in die oggendson en sy kan nie help om dit bewonder nie. “Kom nou Mev Smit. Waaroor anders sou julle gepraat het?” 

“Ek sê jou ons het nie gepraat oor die foon nie. Ek en Annelien het nie weer gekommunikeer nie, ek sou dit tog onthou het.” Mark stoot haar eenkant toe en stap weer terug na die eetkamertafel waar hy vroetel met ‘n paar papiere. Die enigste meubelment oor in die huis. Benade rig die rewolwer nou direk op haar en sy gee ‘n tree agteruit. 

 “Ek dink eerlikwaar jy is ‘n goeie leuenaar maar dit is nou nie van belang nie. Die halsnoer gaan baie deure oopmaak vir ons. Ons moet net eers al die los drade afhandel. Jou nuuskierigheid het jou nou in ‘n penarie en, alhoewel ek van jou hou, moet ons jou stilmaak. Verstaan? Dit is nie persoonlik gerig teen jou nie.” 

En met dié trek hy die sneller. 

 **** 

Ure later keer Smittie terug na die hede. ‘n Verblindende pyn klop teen haar slape. ‘n bekommerde Peet verskyn in haar gesigsveld en sy kreun liggies. Die harde teëls se koue het behoorlik in haar gebeentes ingetrek. Smittie vat aan haar kop en ‘n plastiekhandskoen stop haar pad. 

 “Lê stil pop, die man is amper klaar met die steke.” En hy streel haar ander hand saggies. Sy warmte gedy haar stelselmatig en dan spoel al die gebeure terug. Haar moeë gedagtes nou helder wakker. 

“Wat het gebeur?” Vra sy saggies. Sersant Mathulini se gesig verskyn voor haar, erns geets tussen sy oë. “Mrs Smit, finally you are back with us. You gave us a big fright.” 

Verdwaas kyk sy na beide die mans, die paramedic se kop nou sigbaar net bokant haar. 

“Your husband was frantic with worry and called us. Luckily Tracker gave your position and we found you here, lying in a pool of blood. We need to know what happened here since those two won’t speak to us.” Smittie lig haarself net genoeg om van Breda en Benade daar te sien sit, geboei terwyl ‘n polisieman oor hulle waak. Met groot moeite lê sy haar kop neer en maak haar oë toe. Die oggend se gebeure nou helder en sy begin om hulle als te vertel wat sy weet. 

Toe sy praat van die halsnoer stap die sersant na Benade toe en deursoek hom terstond. Die halsnoer kom te voorskyn en flikker in die laatmiddag son. “What do you have to say about this Benade?” Vra hy die man, sy oë vasgenael op die vloer. 

 “I think I know what was going on here,” sê Smittie moeg. Die gebeure soos ‘n refrein in haar kop, dan voel sy ‘n prik en oomblikke later smelt sy weg in die arms van ‘n welkome swartgolf. 

Wanneer sy weer bykom skyn die winterson gul in deur die hospitaalvenster. Peet se gesig verskyn weereens en saam met dit hoor sy haar kinders se stemme opbruis en word oorval met duisende vrae op een slag. 

Moeg maak sy haar oë toe en Peet verjaag die kinders onseremoniëel uit die kamer. 

 “Jy het my groot laat skrik Lydia,” kom sy stem deur mistige newels aangedryf. Sy saaklike toon laat haar yskoud en sy weet dit is met groot moeite wat hy homself inhou. “Ek is jammer Peet, maar ek kon dit nie los nie.” 

“Wees eerlik Lydia, jy wou dit nie los nie. Kyk nou na jou, hier lê jy. Jy kon dood gewees het pop,” en sy stem breek skielik dan stap hy ook uit en los haat totaal alleen. 

 Smittie het weer weggeraak want toe sy weer helder kon dink staan die sersant langs haar bed. Peet is nêrens te sien nie. 

 “Mrs Smit, it seems you have solved the case,” sy stem klink helder en seker en sy luister soos wat hy verduidelik wat gebeur het. Sy stemtoon wisselende tussen alwetend en vermakerig maar tog kon sy die storie kry, die vrae een vir een aftik met sy vertelling. 

 Mark van Breda was Mnr Mouton se vennoot. Die besigheid was in geldelike verknorsing as gevolg van dobbel en verdagte transaksies deur van Breda. In die begin het hy sy geldstelery verdoesel maar toe Chris Mouton hom konfronteer daaroor het dinge begin lelik raak. Op sy beurt het Mark van Breda Benade vertel van die halsnoer. Dit was ‘n erfstuk van Mouton se familie en baie werd. Mark van Breda het gevoel Mouton skuld hom en toe Mouton niks wou hoor om die halsnoer te verkoop nie het hulle besluit om hom van die gras te maak. 

Mev Mouton se liggaam is later gekry in ‘n veld, gemartel en toe aan die brand gesteek. Hulle kon eers onlangs haar liggaam uitken met tandheelkundige bewyse. Sy het vir hulle vertel waar die halsnoer versteek was asook erfgeld ter waarde van etlike duisende rande in kontant. Annelien Harmse was in ‘n verhouding met Mark van Breda, die rede vir haar egskeiding. Sy het gereël vir die waardasiesertifikaat om die egtheid van die halsnoer te bewys. Dit was die dokument wat Smittie gesien het, die een wat opgefrommel was in die bad. Dit was ook die rede hoekom hulle haar skootrekenaar gesteel het. 

Onbewustelik het sy op hul tone getrap met haar inmenging. Annelien wou dit vernietig het omdat sy bewus was van hulle planne. Annelien het baie lastige vrae begin vra en is vir dood agtergelaat na ‘n skermutseling tussen haar en Mark. Gavin is inderdaad Mark se veel jonger broer en het soos ‘n voëltjie begin sing toe hy staatgetuie geword het. 

Op haar vraag of die ander moorde deel was van die komplot het die sersant net genoem dat dit nie deel van die sameswering was nie en hul sake is nog steeds oop. Sy kon sweer sy het hom gesien bloos maar het dit daar gelaat. Sy is immers nie ‘n polisieman nie. Duidelik is dit beter om die speurwerk vir die opgeleide mense te los, het sy benoud gedink nadat die sersant weg is. Maar, as sy nou eerlik moet wees sal sy graag wil weet wat het met die ander agente gebeur. Sal hulle ooit weet. 

Later stap Peet in haar kamer in en trek ‘n stoel nader aan haar bed. Stilweg gaan sit hy en hul oë ontmoet. Trane begin sommer vanself oor haar wange spoel. 

 “Ek is so jammer lief. Ek wou regtig net help. Ek het nie gedink dat hulle agter my sou aan kom nie. Annelien het so by my gespook.” Sluit sy haar relaas af en Peet neem haar in sy arms. 

 “Jy het my groot laat skrik pop. Nooit weer nie, asseblief. Belowe my.” 

“Ek belowe,” fluister sy saggies. 

Kopiereg ©LynelleClark

Is als net Smittie se verbeelding? Deel 4 van Huismoles

Die vroeë oggend gebeure het hul albei in ‘n staat van lamheid gelaat. Nadat die paramedisie Smittie ‘n migraine inspuiting gegee het, het sy gaan bad. Fotos is ook geneem van haar voorkoms en sy het net ‘n begeerte gehad om skoon te kom. Peet se wonde is ook verpleeg terwyl die polisie sy verklarings gekry het. 

Toe Smittie terugkeer na die voorhuis wag die polisie alreeds vir haar. Met ‘n verslaenheid vertel sy haar kant van die gebeure, haar enigste wens was om te gaan inkruip. Die vermoëende nag het sy tol geëis en die koue het ook sy kant gebring. 

Sersant Mathulini kyk haar deurvorsend aan. “So you want me to believe that the murder in Terrace road and the other three murdered agents are related?” 

“I believe so.” Antwoord Smittie. As sy net haar notas kon kry sou sy dit vir hom kon bewys het, dink sy tam. 

“How is it that you, a real estate agent can find this so-called relation where the police couldn’t?” Sy hande al swaaiende voor hom, hy lyk amper schmuck, sarkasties. Smittie gee werklik nie om wat hy dink nie, maar nou meer as ooit, glo sy sy is reg. 

“Can I show you something?” Vra sy na ‘n paar oomblikke van stilswye. ‘n Forensiese span besig om monsters van haar deurmekaar huis te vat. Terwyl sy hul dopgehou het onthou sy skielik van die toep en begin om te glimlag. “Please do. Maybe then I can look into it more closely.” Smittie loop na haar skouersak toe en haal haar foon uit. Gelukkig was die nog byderhand. Met ‘n vinnige sweep is sy in en gaan dan reguit na die Evernote toep toe. Al die inligting was uitgewis. Hulle moes dit op haar rekenaar gesien het en die bewyse uitgevee het. Dan was sy reg. Die moorde is verbind met mekaar. Maar hoe gaan sy dit nou bewys. Selfs die fotos van die bloedgesmeerde handdoeke is nou weg. 

“It looks like someone deleted all my evidence. If you give me an hour, I will find it again.” Smittie sê, bietjie vieserig maar ook met ‘n nuwe bravado. “Jy sal niks van die aard doen nie.” Tree Peet tussen beide. Die mense is gek. Hulle sal jou dood maak.” Sis hy nou uit, duidelik verby rede. 

“Ek kan nie net sit en kyk hoe ‘n moordenaar gaan loskom nie.” Kap Smittie terug. “Iets is nie pluis nie, en Annelien se dood gaan nie net eenkant gesit word om net te verdwyn nie.” 

“Jy het jou handevol met die een.” Grinnik die sersant en sy gluur hom aan. Smittie weet self nie hoekom nie, maar sy gaan vir Annelien veg. Sy sal aanhou tot sy iemand kry wat haar glo. Dink sy en stap doelgerig weg. Peet volg haar in die kombuis in waar sy ‘n pan verwoed op die plaat sit. 

“Lydia Smit, luister na rede. Laat die polisie toe om hul werk te doen. Jy bly weg van hierdie saak, of die hemel hoor my…” 

“Of jy gaan wat, Peet?” Hulle gluur mekaar aan en Smittie laat sak haar oë. 

Die sersant staan ook nou in die deur. “My team will be leaving soon. Do as your husband says and stay away from this. Your involvement might be an obstruction and I will be forced to arrest you if you persist to get involved.” 

Smittie kan nie haar ore glo nie. Hoe is sy betrokke? Tot dusver het sy haar werk gedoen. Is dit haar skuld dat die moordenaar dink dat sy iets weet? En haar dan dreig. Verergd, strompel sy by die agterdeur uit. Miskien sal die vars lug haar goed doen en gaan sit op een van die los stoele op die patio. Die grou wintersdag spreekwoordelik van haar dag. Grou en onrusbarend. Peet kom staan by haar en sê saggies, “Jammer pop, gaan trek ietsie moois aan dan vat ek jou uit.” En hy pomp teen haar met sy arm. “Die mense is besig om op te pak, dan ry ons ook.” 

“Dink jy dit is moontlik om by een van die kinders te gaan oorslaap?” Vra sy, net die gedagte dat hulle vanaand hier moet slaap laat haar kop klop. More sal sy weer kans sien vir als maar nie vanaand nie. “Ek is seker hulle het. Ek sal vir Cindy bel.” En Peet draf in die huis in. 

**** 

“Volg hulle, jy laat haar nie uit jou sight nie, gehoor.” Grom Benade deur die foon. 

“Ja Werner.” Sug Gavin. Hy wens die saak wil nou einde se kant toe staan. Werner Benade dink ook hy is in beheer. Vandat hulle weg is uit die polisie is Werner altyd besig met een of ander duistere ding. Moord was nooit deel van die plan nie maar nou skielik kruip hulle weg weens moord. Die man het kens geword en hy, wat Gavin is, het net mooi genoeg gehad. Die vroumens het ook nou die wêreld kom omkrap. Hy kyk hoe die egpaar in die bakkie klim en skakel sy eie bakkie aan. Op ‘n versigtige afstand volg hy hulle na die snelweg. 

By Annelin afrit draai hulle af, in die rigting van Kyalami tot by ‘n imposante huis, nie ver van die renbaan af nie. ‘n Jongvrou kom uitgestap en sit haar arm beskermd om die lastige vrou en lei haar na binne. Gavin steek ‘n sigarette aan en maak homself gemaklik vir die nag. Die ekstra kombers die enigste skans teen die koue. 

 ****

 “Rietjie is op die foon, Pop.” Maak Peet haar wakker. Na ‘n slapelose nag het sy in die vroeë oggendure wel ingesluimer. 

“Hallo Rietjie,” 

“Hoe voel jy?” Kom haar stem deur die foon. 

“Soos iemand wat deur ‘n trein getrap is.” Antwoord Smittie met ‘n klein grinnik. 

“Iemand het ingebreek by ons huis laas nag. Die hele plek is omgedolwe.” Val Rietjie met die deur in die huis en Smittie snak na haar asem. 

“Nee! Is julle okay?” 

“Ja, maar my rekenaar is weg.” Benade, dreun dit deur haar kop. Net toe kom nog ‘n oproep deur. Sy kyk op die klein skermpie maar sien net ‘n onbekende nommer. Hulle moet maar wag, dink sy. 

“So jammer daaroor. Nou is ons altwee rekenaarloos.” 

“Praat later, hier kom ‘n oproep deur.” 

“Bel weer wanneer jy klaar is.” En die foon gaan dood. Net toe Smittie die foon wil neersit lui die foon weer. Dieselfde nommer en sy antwoord na sy haar stem skoon gemaak het. 

“Jy en jou vriendin beter stil bly. Julle twee beweeg op Avbob se stoep.” Kom die bars stem. 

“Hierdie is jou laaste waarskuwing. Volgende keer sal dit nie net ‘n migraine wees wat jou red nie. Kapish.” En die lyn gaan dood. Yskoue vingers knel om haar nek. Nou, meer as ooit weet sy, sy weet iets wat hierdie man op hol het. Ingedagte vat sy ‘n pen en notaboek en begin om die gebeure van die afgelope tyd neer te skryf, tot en met hierdie laaste dreigement. ‘n Beker koffie verskyn wonderbaarlik voor haar en sy glimlag vir die man wat haar lewe nou al deel vir amper 20 winters. 

“Dankie lief.” Bedank sy hom en vat die eerste sluk van die warm inhoud. Skugter kyk sy na hom, sy oë vasgenael op die notaboek. Die lang relaas netjies neergepen om hulle ‘n duidelike blik te gee van die afgelope dae se gebeure. Sy weet sy moet iets sê, maar sal hy verstaan dat sy nie kan ophou nie?

Kopiereg voorbehou 

Deel 3 Huismoles: Galbitterkoue deur Lynelle Clark

Die skok op Annelien Harmse se gesig vertel sy eie verhaal; sy was onverhoeds gevang. Haar aanvaller het haar verskeie kere met ‘n skerp voorwerp geslaan. Haar borskas verander in ‘n rooi speldekussing. 

Bloed lê wyd versprei om haar. Een skoen lê verwese eenkant, haar skouersak oop. Die inhoud in die bloed verdrink. ‘n Foto vang Smittie se oog, maar die beelde is onduidelik as gevolg van die hoeveelheid bloed. Sy staar vir ‘n paar oomblikke na als om haar en bring dan haar foon te voorskyn. 

Toe sy klaar die oproep gemaak het neem sy ‘n paar fotos van die toneel. Toe eers draai sy terug en kyk na Rietjie wat nogsteeds op die selfde plek staan. Versteen. Die kliënte is nêrens sigbaar nie. 

Ure later stap Smittie terug in haar huis. Doodmoeg, sy rol die serp van haar nek af en gooi die jassie op die bank. Die hele ondersoek het tot na 4 aangehou en sy en Rietjie is herhaaldelik ondervra deur elke speuder, seker in die Oos Rand. 

Sy is yskoud, haar voete pynvol. Die bootse nie van die gemaklikste vir so ‘n oefening nie. Haar keel voel soos skuurpapier. Peet wag haar in met ‘n glas OBS lafenis. Dankbaar vat sy dit by hom en sluk dit amper oorhaastig weg. Sy verstik in die brandgenot en Peet kom onmiddelik tot haar redding. Trane vloei soos wat sy sukkel om ordentlik asem te haal maar na etlike sekondes kan sy weer kosbare suurstof in neem. 

Die gebeure van die dag het haar uitgeput en futloos gelaat. “Wat het toe als gebeur daar?” Vra Peet en Smittie vertel hom breedvoerig alles wat sy gesien het. Dit was lank stil daarna en net toe sy wil omdraai om in die bad te kom stop Peet haar. Kommer en angs lê vlak in sy blou oë toe hy begin praat. 

“Ek hou nie hiervan nie. Jy en Rietjie kon ook aangerand gewees het. Hierdie werk is nie die moeite werd om julle self so in gevaar te stel nie. Ek wil hê jy moet mooi dink oor die werk. Ek sien nie kans om ‘n doodstyding-oproep te kry nie. Dit is nou al die hoeveelste agent wat vermoor is in die afgelope maande.” As afgetrede weermagslid is Peet gewoond aan die ergste maar dit is altyd ver van die huis af. Skielik is dit in hul huis, en hy voel hulpeloos om sy vrou te beskerm. Omgekrap, kleur Peet se wange onnatuurlik in rooi vlekke. Smittie kon sien hoe geskok hy was. Hy het geweldig groot geskrik nadat sy hom laat weet het en die nodigste inligting gegee het. Maar hoe kan sy net haar werk opgee? Sy is ‘n goeie agent, ‘n hardwerkende agent wat al te veel moes opgee om van die beroep ‘n sukses te maak. 

Maar daar is nie nou tyd om daaraan te dink nie. Annelien is dood. Smittie luister geduldig. Sy het, om die waarheid te sê, vergeet van die ander drie agente wie se liggame ook in huise gevind is. Vermoor en agtergelaat in leë huise so twee maande gelede. Die media het behoorlik gegons daaroor maar geen leidrade kon gevind word om die skuldige te vind nie. Vir die eerste keer wonder sy of die moorde nie almal verband hou met mekaar nie. Dit sou goed wees om by die ondersoekbeampte te hoor. 

“Asb Pop, belowe my julle sal versigtig wees. Ek sal dit nie oorleef as daar iets met jou gebeur nie.” Peet lyk verlore en Smittie stap in sy wagtende arms in, en omhels hom vuriglik. Na agtien jaar van getroude lewe is hulle nog net so verlief soos die dag toe hulle ontmoet het. 

“Ek belowe, my hart. Sodra ek dink dat dit te gevaarlik is sal ek ophou, ek belowe. Maar vir nou is als onder beheer. Dit is net ‘n kwessie van op die verkeerde plek op die verkeerde tyd.” Sê sy saggies en gee hom ‘n sagte soen. 

Na ‘n futlose nag het Smittie in die vroeë oggendure weer voor haar skootrekenaar ingeskuif en ‘n paar e-posse aan voornemende kliënte gestuur. Toe al haar administrasie afgehandel is het haar gedagtes weer terug gekeer na Werner Benade en die raaiselagtige moorde. Met vinnige soektogte op die internet het sy die artikels gekry van die vermoorde agente en dit deeglik deur gelees. Van elkeen het sy notas gestoor op Evernote. Sy wou dit op haar foon ook he, net vir ingeval. Daar was beslis kenmerke wat ooreengestem het met Annelien se moord. Die raaiselagtige moorde het geen verdagtes gehad nie. Die polisie in ‘n dwaal oor die motiewe. Smittie het gewonder of die polisie dit as een saak hanteer. 

Teen die tyd wat sy klaar gebad en aangetrek het was sy angstig om die dag te begin. Haar eerste klient vir die dag, Mnr Basson, is die tipe koper waaroor enige agent droom. Sy bankbalans kwalifiseer hom vir die heftige prys van R42 Miljoen. Maar sy weet ook hy het nie daardie soort geld gekry deur sommer net weg te gee nie. Sy vae was ‘n goeie aanduiding daarvoor. Met haar gedagtes by die moord sake stap sy by die kantoor van Basson PTY Bpk in. Die aankope is baie kompleks en daar was heelwat inligting wat sy moes bymekaar maak vir hom rakende die blok woonstelle. Terwyl sy terugvoer gee aan Basson lui haar foon. Dit is ‘n onbekende nommer en sy besluit om dit vir nou te ignoreer en later terug te bel. Maar die aanhoudende lui trek haar aandag af en Basson sê dat sy moet antwoord. Hy self buig oor al die planne en figure wat sy op sy tafel geplaas het, foon teen die oor, en sy verlaat die kantoor haastig. 

“Lydia wat praat,” antwoord sy die keer met haar geboortenaam. Smittie is ‘n bynaam wat kom van haar koerant dae en dit klou soos kougom aan haar. Toe sy in die gang tot stilstand kom kon sy die ander persoon vir eers nie hoor nie. Sy stap tot waar daar beter opvangs is, en probeer weer. “Lydia hier.” Doodse stilte bereik haar ore, en vies kyk sy na die foon, dit is duidelik die persoon is nog aan die anderkant van die foon, en toe gaan dit dood. Verergd draai sy om toe die foon weer lui. Die keer antwoord sy by die tweede lui en Benade se stem kom duidelik oor. 

“Dit lyk my jy luister nie as ek praat nie,” sy stem hard en dreigend. Stom geslaan is Smittie vir ‘n oomblik stil. “Jy hou jou verniet onskuldig. Dit sal wys wees om jou neus uit sake te hou wat niks met jou te doen het nie. Verkoop huise, en laat die grootmense die saak hanteer. Is dit duidelik. Jy mag jouself net aan die anderkant van ‘n mes se punt kry.” 

"Dreig jy my?"

“Vat dit soos jy wil, Mev Smit, maar bepaal jou by jou eie dinge. Kapish.” En die foon se doodsheid weerkaats deur haar hele lyf. Sy slaan in koue uit terwyl sweet op haar voorkop pêrel. Die hele gesprek ‘n raaisel. 

Na afloop van die vergadering, en ‘n gelukkige klient, stap Smittie by die naaste drinkplek in. Die koper sal terugkom na haar toe binne twee dae. Sover lyk dit baie gunstig. Dit is al na twee en iets sterker as koffie of tee sal die ding doen. Sy sal later terugvoer gee aan die eienaar, Mnr Steyn en haar baas, Lodewyk Pienaar. 

Smittie se senuwees is aan flarde. Haar gedagtes bly terug gaan na die foongesprek. Oortuig dat Basson haar gewaarsku het, maar hoekom? Afgesien dat sy elke keer op die verkeerde plek beland is sy tog net ‘n agent wat haar werk doen. Een van vele wat die plek bemark, hoekom sal hy haar uitsonder? Sy is tog nie betrokke nie. Sy het skaars vir Annelien Harmse geken. So, waarom sal hy voel sy is ‘n bedreiging? Met die vrae geniet sy ‘n glasie rooiwyn en, nadat sy betaal het, keer sy terug na haar veilige hawe in Dowerglen. Voor hul huis stuur sy gou ‘n e-pos aan haar baas, in antwoord op sy vraag. Hy wou weet hoe dit gegaan het. Tegnies gesproke moes hy saam met haar gewees het maar ‘n ander afspraak het veroorsaak dat sy Basson allen moes sien. 

Met dit afgehandel vat sy haar sak en klim uit. Die koue lug kruip behoorlik onder haar baadjie in en sy knyp dit verbete toe. Die oomblik toe Smittie instap besef sy daar is groot fout. Alles in haar voorkamer is omgekrap, elke laai se inhoud lê op die vloer. Hoe dieper sy inbeweeg in haar huis sien sy dat elke vertrek in dieselfde wanorde is. 

By haar studeerkamer stop sy en die eerste ding wat sy opmerk is haar skoon tafel. Die skootrekenaar is nie meer op sy plek nie en die res van haar leers is gestrooi oor die mat. Peet kom ingestrompel en hou sy kop vas. Bloed stroom teen sy gesig af. ‘n Stuk bloudraad hang van sy linker pols af, ‘n hewige pers snit die getuienis van sy pas afgelope ordeal. Met skrik wat bruis deur haar help sy haar man tot by die naaste stoel, terwyl Peet haar vertel hoe twee mans hom oorrompel het en die huis deursoek het. Hulle is daar weg met heelwat goed. 

“Die snaakste was dat hulle bly vra het na jou, Smittie.” Eindig hy sy relaas en Smittie skrik. Dan dink sy weer aan die foon gesprek van daardie oggend en sy word yskoud. 

“Hoe laat was dit?” Vra sy bewerig. “Jy was seker so ‘n halfuur weg toe die gemors hier instap asof die plek aan hulle behoort.” Antwoord Peet en vryf aan die knop op sy knop. 

“Was die polisie al hier?” Vra sy gedemp. “Ek het gebel maar hulle het gesê hulle het ‘n backlog en ons sal moet wag en moet aan niks raak nie.” 

“Moet ek jou dokter toe vat?” Vra sy bekommerd en kniel voor hom neer. 

“Nee wat, is net ‘n skrapie.” Antwoord hy en sy kyk hom stip aan, deursoekend maar hy vermy haar deurdringende oë. Dat sy ego meer skade gekry het is gewis. Vir ‘n gewese soldaat sou die hele situasie baie vernederend gewees het. Vir die res van die middag kloek sy om hom, maak vir hom ‘n sterk koppie koffie met ‘n skeut brandewyn daarin, en gee hom twee pyntablette. 

Teen sewe uur is hy in die bed sonder enige kos. Die wond teen die kop het uiteindelik ophou bloei en die draad het sy met groot versigtigheid afgeknip met ‘n draadtang. Daarna het sy die polse versorg na die beste van haar vermoë. ‘n Dokter is of was sy nog nooit nie maar sy het genoeg ervaring van kinder seerplekke. Die polisie skitter nogsteeds in hul afwesigheid. Elke keer wat sy bel kry sy die selfde antwoord. Wees geduldig. Maar haar geduld was op en haar senuwees vlenters. Sy het lankal tot die slotsom gekom dat dit iets te maak het met Benade se oproep en dat hy haar skootrekenaar het. Die rede vir sy oproep. Sy ys om te dink wat hy aan haar rekenaar kan doen, al haar werk wat daarop gestoor is sal heel moontlik teen die tyd uitgewis wees. 

Om haar aandag af te hou daarvan het sy die kinders gebel en die woord het vinnig versprei. Peet se dogter, Elmarie, uit sy vorige huwelik, was histeries. Verskeie mense het al gebel om na Peet te verneem en teen nege uur besluit Smittie om self ook klaar te maak vir bed en in te kruip agter Peet se rug in. Maar slaap was haar nie beskore nie en ‘n uur later vat sy ‘n boek en verdiep haar in die wroeginge van die heldin. Na ‘n paar minute se verdieping en wik-en-weeg besluit sy om vir haar Milo te gaan maak en was dadelik weer terug in die bed. Peet was heeltemal uit. 

Toe sy uiteindelik die boek neersit was dit alreeds aan die verkeerde kant van vier uur. Sy strek haarself uit, gaan sit haar leë beker in die wasbak en wil net weer gang afstap toe sy ‘n geskuifel by die voorhuis hoor. Die volgende oomblik sluit ‘n hand om haar mond en sy verstar op die plek. 

“Wees stil as jy weet wat goed is vir jou.” Sis Benade hier in haar oor. Sy knik haar kop en word dan ru na die naaste bank gevat waar hy haar vinnig vas maak met elektriese koord wat hy met geweld uit die muur los geruk het. Dan word ‘n eetkamer stoel nader gesleep en Benade kom sit voor haar. ‘n Flitslig word direk in haar oë geskyn. Sy probeer haar kop draai maar dit is verniet. Die lig volg elke beweging en ‘n kloppende hoofpyn maak homself tuis tussen haar oë. 

“Ek moet jou toegee Smittie, jou fotos is baie mooi en duidelik geneem. En jou navorsing het nogal baie insiggewende feite bevat wat my eintlik in ‘n swak lig sit.” Soos wat hy praat kan sy die gekrap in die ander vertrekke hoor dus is hy nie alleen nie, en sy wonder of Peet al wakker geword het van die kabaal in die huis. 

Sy ruk aan die koorde maar dit is verniet, sy is vas en vir nou in Benade se mag. Die een ding wat wel uitstaan is dat Benade agter die inbraak sit van vroeër, nou verstaan sy die dreigende oproep maar hoekom sal hy nou weer hier wees? 

Sy luister aandagtig na sy relaas nie seker waarop dit alles af stuur nie. 

“Julle agente is vervuil op hierdie aarde. Jy kan jouself nie draai nie, dan is julle daar. Erger as joernaliste opsoek na ‘n storie.” Sis hy voort. “Maar jy verras my – agent en speurder in een. Het jy gedink jy gaan my uitoorlê?” Hy trek sy stoel nog nader en sy knie skuif teen hare. Die drankasem van vroeër is nou meer pertinent. Alhoewel sy nie sy gesigsuitdrukking kan sien nie weet sy hy lyk gevaarlik en bestudeer haar noukeurig. “Nou wonder ek wat steek jy nog weg, en met wie jy al gepraat het.” 

“Ek het met niemand gepraat nie, ook is al my inligting op my verdwyne skootrekenaar – die een wat nou in jou kloue is.” Weer probeer sy haar kop draai, weg van die lig af. Haar kop ‘n tabloe van pyn. Maar die lig volg haar instinktief en al wat sy kan doen is om haar oë styf toe te knyp, maar selfs dit help nie. “Ja nee, slim verby.” Praat hy weer, “Maar ek glo jou nie. Met wie het jy die inligting gedeel, miskien jou kollega?” Smittie skud haar kop heftig. 

“Nee, sy weet van niks nie.” Dan dawer haar kop van die hou wat hy haar gee. 

“Jy is nie in ‘n posisie om inligting van my te weerhou nie en ek sal jou aanraai om saam te werk of jou lewe as aspirant speurder is kortgeknip, kapish.” 

Met die hoor sy ‘n geskuifel en nog ‘n stoel word nader getrek. Duidelik hoor sy Peet se stem reg langs haar. Met dit verdwyn haar laaste hoop dat sy hier kon uitkom. 

“Wat soek jy van ons?” Vra Peet gedemp en sonder om weg te skuif antwoord Benade stilweg. 

“Antwoorde van jou nuuskierige vrou af. Sy is seker ‘n pyn met haar alwetendheid. Hoe hou jy dit?” Maar sonder om op Peet te wag gaan hy voort, “Met wie het sy gepraat oor hierdie saak?” 

“Watter saak?” Vra Peet ewe onskuldig. Dan hoor Smittie hoe Peet geslaan word en hy hygend vorentoe tuimel. 

“Stop dit!” Roep Smittie uit. 

“Ek het met niemand gepraat nie! Hoekom sou ek? Ek weet niks nie!” Gil sy. Peet leun teen haar, sy hitte soos balsam vir haar maar dan word hy regop geruk. 

“Jou rekenaar wys die teenoorgestelde. Jy weet meer as wat jy wil sê,” die volgende oomblik druk hy sy gesig reg voor haar in. Sy vrot asem saam met haar kloppende hoofpyn veroorsaak draaie in haar maag. Smittie sluk tevergeefs maar weet dit is te laat want die volgende oomblik stroom dit oor haar en tref hom ook. Benade skreeu soos ‘n maer vark en spring weg van haar af. Asof sy melaats is. Die suur reuk en nat nagklere laat haar inmekaar krimp en sy word weer naar. Galbitterheid loop teen haar ken af. 

“Fokken bitch!” Gil hy en met die kom Peet orent en storm op hom af. Sy groot lyf blok haar vir ‘n oomblik en saam tuimel die twee oor die koffietafel. Glas en hout splinter en breek en dan hoor Smittie voetstappe. Die flitslig nou al rollende op die teëlvloer. Dit veroorsaak ‘n spookagtige lig teen die mure. Maar niemand sien dit raak nie. 

‘n Lawaai bars los om haar soos wat hulle baklei, en dan klink ‘n geloei duidelik op. Die volgende oomblik staar Smittie en Peet in mekaar se gesig. Bloed stroom weer teen Peet se gesig af maar hulle is alleen.

Kopiereg voorbehou 

Huismoles: Deel 2 - Die huis in Terrace straat deur Lynelle Clark

Deel 2

“Hi jy, het jy die vorm gekry?” hoor sy Rietjie, en sy draai haar kop, diep denkend, nie seker wat om te dink van die snaakse gebeure nie, en antwoord. “Ja,” en swaai die vel papier voor haar kollega se neus. “Goed, ek vul net gou die vormpie in. Wat dink jy?”

“Iets broei hier?” antwoord Smittie.

“Ek bedoel van die prys, dink jy die prys is reg? Ek dink dit is te veel.”

“Jip, dink ook so. Wat van R1 750 000, die huis het aandag nodig,” gee Smittie haar opinie.

“Klink reg vir my, het jy daai badkamer gesien. Dit is skrikwekkend en stink.”

“Verseker so. Wonder wat gaan aan met Annelien.”

“Ek hoor sy het geskei onlangs. Was maar ‘n lelike storie,” Lig Rietjie haar in en Smittie knik weereens haar kop. Wie is die man, wonder sy? En hoekom was dit so ooglopend dat Annelien vir hom bang was?

Dit is net twee van die talle vrae wat in haar kop maal.

“Kom, ons moet ry, daar is nog 4 ander plekke wat ons moet sien voor 12:00.”

“Reg, weg is ons,” beaam Smittie, ingedagte verlaat albei die huis. Die tuin is duidelik droog en onversorgd. Oral in die tuin is daar tekens van verwaarlosing. In die hoek van die tuin, onder ‘n groot boom wat lang skadus gooi, staan ‘n hondehok. Eintlik heel uit sy plek. Maar daar is geen teken van ‘n hond nie. Gewoonlik word honde toegesluit tydens ope ure maar oral is die hekke wat na agter lei oop. Iets is hier aan die gang, maar wat? Wonder Smittie weer maar volg Rietjie uit by die gemotoriseerde hek.

Skielik kriewel dit iets vreeslik in haar nek. Dit voel kompleet of haar nekhare rys. Toe sy terug kyk staan Annelien by die boonste venster van die eerste vloer en uitstaar, wasbleek. Smittie wou net haar hand lig in ‘n groet toe kom die vreemde man te voorskyn en ruk haar aan die nek weg. Vir ‘n oomblik ontmoet hul oë en die man se skerp kykers boor in hare in en net so skielik verdwyn hy agter die toegetrekte gordyn in.

Die dag gaan vinnig verby en toe Smittie weer by die huis stop was dit alreeds half sewe. Die dag was bedrywig maar oppad terug van haar laaste afspraak kom die gebeure van die huis in Glen Estate weer na vore. Wie was die man? Dit was baie duidelik dat Annelien bang was vir die man. Hoekom?

Die foon lui en flink antwoord sy sonder om na die skerm te kyk.

“Mev Smit,” kom die barse stem oor die foon en haar hare rys onmiddelik. Rillings slaan oor haar arms uit en sy probeer om so beleefd as moontlik te antwoord, wetende wie aan die anderkant van die foon is. “Dit is Smittie wat praat,” Sy is al so gewoond om haar bynaam te gee dat dit ‘n outomatiese reaksie is maar skielik is sy spyt dat sy dit wel gedoen het.

“Ek verkies Mev. Smit.” Kom die bars stem weer.

“Hoe kan ek help?” en Smittie bly ‘n oomblik stil nie seker wat om die man te noem nie.

“Die van is Benade, Werner Benade. Ek gaan sommer dadelik tot die punt kom Mevrou. Jou nuuskierigheid gaan jou duur te staan kom.” Verstom staar sy na die slimfoon, nie seker of sy reg gehoor het nie.

“Jy hou jou neus uit my sake uit. Jy is nie welkom by die huis nie. Verstaan.” En nog voor sy kon antwoord is die lyn dood.

“Nou wil jy nou meer,” mompel sy, stom geslaan.

“Het jy gepraat, pop?” vra Peet en kyk momenteel op van af die program wat hy kyk.

“Is net ‘n snaakse oproep, een wat ek glad nie verstaan nie.”

“Ek sien.” En net so is sy aandag weer op die TV stel gevestig. Sy kan hom nie blameer nie, haar werk is van so aard dat sy min rerig oor dit kan praat.

Net toe lui haar foon weer, dit is Rietjie.

“Hoe gaan dit?” kom haar stem oor die golwe.

“Goed, gaan gou kos maak. Jy?”

“Ons is op die pad. Luister, ek het ‘n groot guns om te vra. Sal jy die Terrace listing kan oplaai asb? Frik se ma is ernstig siek en ons is oppad Mezina toe. Ek het al die fotos vir jou gee-pos.”

“Jammer om te hoor, julle moet veilig ry. Ja natuurlik, maak so. Ek laai dit op as span Loerie op.”

“Is reg. Ek sal terug wees teen Donderdag en het klaar met Madie gesels.”

“Goed, ek sal die vort hou. Groete vir Frik. Hoop sy word gou gesond.” En die lyn gaan dood. Op pad kombuis toe bly die dag se gebeure af speel in haar kop.

“Wie het gebel?” vra Peet, reeds besig om groente te rasper vir die pot sop.

Rietjie vertel hom van Rietjie se skoonma terwyl hul die aandete voorberei. Net na nege is hul klaar en die kombuis aan die kant toe sy voor haar skootrekenaar inskuif. 

Die program op haar skerm staar blinkoog terug na haar. Afwagtend vir die inligting wat sy besig is om in te voer. Sy het 4 eiendomme om te lys voor môre. Haar dag is vol more en sy sal nie tyd kry nie. Môre aand gaan hulle by die kinders kuier, iets waarna sy baie uitsien. Maar na die telefoon gesprek is sy meer geïnteresseerd in die eerste eiendom wat hulle gaan besoek het.

Smittie bring ‘n nuwe blad op die skerm en tik Benade se van in die soek blokkie. Maar daar kom niks van belang op nie. Dan gaan sy op die groep en vind die gelyste huis. Die inligting wat sy soek staar haar in die gesig. Die eienaar is Johannes Christoffel Mouton. Nie Benade nie. So wie is Benade dan? Volgens die inligting is Annelien se van Harmse. Hoe pas die twee by mekaar? Wat gaan aan by die huis?Weer soek sy die soekenjin op en tik die keer die adres in. Die heel eerste berig het ‘n foto by. ‘n Ambulans is voor die huis geparkeer. Polisie band is op die voorgrond, voor die huis gespan, en ‘n paar nuuskieriges staan daaragter. Duidelik geskok, staar hulle na die gebeure. Die berig is twee maande gelede geskryf. Haastig lees sy die inhoud daarvan. Dit lyk soos ‘n inbraak wat verkeerd gegaan het. Geld en wapens was hoofsaaklik gesteel, asook ‘n waardevolle halsnoer. Die waarde daarvan der duisende werd. Mev Mouton was haastig na die hospitaal geneem met steekwonde en was in ‘n bedenklike toestand. Die eienaar, Chris Mouton, is noodlottig gewond. Met die plasing van die berig was geen inligting beskikbaar nie. Dan vergroot sy die foto en gaan dit sorgvuldig deur en verstar. Daar, aan die linkerkant van die foto is Benade, geklee in uniform, hy is een van die polisiemanne wat langs die ambulans staan. Sy sal hom enige plek herken. Weer lees sy die artikel. Maak ‘n nota van die belangrikste feite en soek nog verder. ‘n Tweede berig, geplaas ‘n paar dae later, verklaar dat Mev Mouton onverklaarbaar verdwyn het uit die hospitaal, drie dae later. Geen inligting is beskikbaar nie. Net onder die berig, in ‘n ander kolom is daar ‘n klein beriggie met Mnr Mouton se begrafnisreëlings wat presies ‘n week na sy dood was, sommer hier naby, uit die NG Kerk.
Sy kliek nog voort opsoek na enige inligting en dan op die soekenjin se tweede bladsy is daar ‘n opskrif wat haar oog vang. Toe sy dit oopmaak rek haar oë van verbasing. ‘n Foto van Benade in ‘n somber kyk staar terug na haar. Met angs lees Smittie die berig verder. Hy is onder verdenking van die moord op Mouton en is op vrye voet. Daar is ‘n lasbrief uit vir sy inhegtenisname. ‘n Kontak nommer word gegee, indien die publiek enige inligting kan verskaf. Die laaste sin laat haar hart sommer krimp. Hy is baie gevaarlik en moet nie genader word nie. Op vrye voet.

En tog is hy weer by die moordtoneel, helder oordag. Met baie getuienisse. Is hy dan so arrogant om te dink dat niemand hom sal herken nie? As polisieman sal hy tog weet om weg te bly. En hoekom waarsku hy haar om weg te bly? Het sy dalk iets gesien sonder dat sy besef het wat dit is? Maar die ergste van alles is, hy ken haar nommer. Sal hy dan ook weet waar sy bly?

Daardie nag lê sy en rondrol in haar bed. Peet salig onbewus van haar kwellinge. Niks maak sin by die huis in Terrace straat nie maar dat daar groot fout is, is gewis. Maar die belangrikste vraag van almal was: Waar is Marieta Mouton? Die foto waarop sy afgekom het van die verdwyne vrou het ‘n sprankelende persoon gewys. Afgeneem tydens ‘n ontspanne oomblik. Haar glimlag gemaklik en haar potblou oe sprankelende. Sy en haar man het geen kinders gehad nie. Hulle was alreeds tien jaar getroud. Albei het ‘n besigheid gehad waarmee dit goed gegaan het. Sy was ‘n oogarts en haar man ‘n chiropraktisyn. En nou is sy weg. Haar beeld ‘n konstante vraag in haar gemoed.

Uit frustrasie staan sy later op, maak koffie en gaan sit weer voor haar rekenaar. In die briefhouer wat sy spesifiek vir die huis geskep het, gaan sy deur die fotos. Omdat dit te groot is begin sy om van dit kleiner te maak. Stelselmatig werk sy deur dit en stop dan by een foto. ‘n Foto van die badkamer. Oor die badrand hang ‘n vuil lap. Hoekom het Riekie dit nie verwyder nie, wonder sy? Die lap maak die foto eintlik onbruikbaar. Maar dan zoom sy in op die lap. Sy kan sweer dit is bloed. Die donkerrooi vlekke lyk heeltemal te verdag. Smittie sit die foto in ‘n ander leer en merk dit ‘Verdag’. Dan gaan sy verder en volg die klompie fotos. Riekie se fotos is soos altyd, puik. Dan stop sy weer.

Die keer by die hoofslaapkamerfoto. Die afgeleefde duvet is gevlek. Haar nuuskierigheid nou goed geprikkel, fokus sy weer in. Die vlek, is te klein maar sy sal haar kop op ‘n blok sit dat dit bloed is. “Wat gaan aan Annelien?” vra sy saggies. “Waarin het jy gestap met hierdie huis?” Ingedagte maak sy klaar en sit haar rekenaar af. Dan staan sy op en gaan maak koffie.

Versigtig stap sy af met die gang en stap hul slaapkamer binne. Peet het duidelik net wakker geword. “Als reg pop?” vra hy slaperig, en sy sit sy beker langs hom op die bedkassie neer.
“Ja, net moeg,” antwoord sy en verdwyn in die badkamer in.

“Sover is dit ‘n dol oggend, die foon hou nie op met lui nie. ‘n Koper wil een van my listings sien, en die huis in Terrace weg het ook baie aandag gekry. My eerste afspraak daar is net na 12:00, sodra ons klaar is met die ope uur. Gee jy om?”

“Nee glad nie. Maak klaar ek sit solank die ketel aan,” verskoon Smittie haar kollega wat nog met nat hare rond trippel. Haar Labrador lê rustig, kop op sy gekruisde bene en bekyk hul met groot oë aan, net binnekant die eetkamer.  Die houtvloer glimmend in die oggendson. “Dankie. Ek sal gou maak. Ons het eers gisteraand laat terug gekom.” En sy verdwyn die gang af. 

Die haardroër word aangeskakel en Smittie maak haarself tuis in die moderne kombuis. Haar gedagtes by die huis in Terrace en die onbeantwoorde vrae. Teen die gelyste prys behoort hulle heelwat belangstellendes te kry. Dit is ‘n gesogte area in Edenvale. Hopelik sal een van hulle genoeg belangstel om ‘n offer in te sit. Hulle kan albei doen met ‘n verkope. Geld is maar skraps deesdae.

Teen die tyd wat hulle in die pad val het hulle twee koppies koffie weggeslaan en is reg vir die dag. Dit is Rietjie se beurt om te ry en, amper roekeloos, besoek hulle elke huis in vinnige tussenposes. Tyd is  altyd ‘n faktor. “Hoe gaan dit met die tannie?” vra Smittie so tussen die ryery deur. 

“My skoonma het ‘n ligte beroerte gehad, sy is verlam aan die eenkant van haar gesig. Die trek sommer lelik skeef.” 

"Jammer om te hoor.”
“Die dokter is darem optimistiese.”
“Dit is goed, hoop sy sterk gou aan.”

Om 7 huise in een uur te besoek wil gedoen wees en presies 2-minute voor twaalf stop hulle voor die huis in Terrace weg. Twee karre staan geparkeer in die straat. Die kliënte besig om uit te klim uit die BMW. Die ander kar, ‘n Range Rover het geen insittendes nie. Waar sal die mense wees? Wonder Smittie terwyl sy Rietjie volg. 

Die man en vrou, ‘n Indiër egpaar, groet beleefd en saam stap hulle na die huis. Die tuin se droë toestand ‘n skrille kontras teen die wit mure. Selfs so diep in die winter is tuine geneig om groenigheid en lewe te wys, maar die een was heeltemal gestroop daarvan. 

Rietjie klop en die deur swaai vanself oop. Smittie kon nie help om rond te kyk nie. Die eerie gevoel van die vorige besoek is weer daar, nou net meer intens. En wie het die deur oopgemaak? 

“Rietjie, wag ek sal eerste instap,” sê Smittie. Om een of ander rede wil sy Rietjie beskerm van wat ookal agter die deur is. 

“Ek is mos klaar hier.” antwoord Rietjie, amper verergd. Sy swaai die swaar deur nog verder oop en gee twee tree in die huis in. Dan verbreek die stilte soos wat sy gil; ‘n bloedstollende gil wat deur die winterlug klief. 

Smittie druk die kliënte vinnig weg sodat sy eerste kan instap. Die oomblik wat sy langs Rietjie staan merk sy twee dinge onmiddelik op. Baie bloed en ‘n persoon, uitgestrek op die koue teëls. Die reuk van dood nou ‘n onmisbare klank wat hul laat snak na asem. 

Versigtig stap Smittie nader en sak af na die lewelose liggaam. Nikssiende oë staar van uit ‘n wasbleek gesig na haar. Annelien.

Kopiereg voorbehou

Huismoles: Smittie en die verdagte polisieman - Deel 1 - Lynelle Clark

Deel 1

“Wat maak jy?” Rietjie se stem klink amper eentonig oor die foon, ver af en Smittie skuif weer aan die foontjie aan haar hoor.

“Ek is besig met my logbook, maar my woorde is op. Ek het geen idee wat om by hierdie afdeling te skryf nie,” verklap Smittie ongeduldig. Al hoe meer kry sy druk van haar kantoor bestuurder om die logbook klaar te kry. Haar tyd loop uit, sy weet maar, ai dit is tydrowend. Hoekom moet hulle so baie goed so noukeurig weet? Dit is om van te huil.

“Gaan ons more ope-uur toe?” vra Rietjie

“Ja, dit sal hierdie eentonigheid breek,” stem Smittie in. Die laaste twee dae se stilte wou haar al teen die mure uitdryf. Die foon was abnormaal stil en afsprake was yl gesaai.

“Dan sien ek jou môre.” Die gesprek word afgesluit met wedersydse grappies wat net hulle sal verstaan. Lang ure in mekaar se geselskap is besig om te ontaard in ‘n eie unieke werksverhouding.

“Lekker slaap, ou maat.” Sluit Smittie af en plaas die slimfoon op die tafel. Die skootrekenaar se skerm blink grootoog na haar, die woorde op die skerm het sy nou al soveel keer gelees dat sy eintlik al moeg is daarvoor. ‘Presentation skills….’ Vies sit sy die rekenaar af en gaan klim in die bed.  Peet lê al hoeka en snork, salig onbewus van haar stryd om die verdekselse werk klaar te kry. Vandag was net ‘n moeilike dag. Na die soveelste klient wat nie opgedaag het vir hul afspraak nie het sy tam huistoe gery. Die aand het verby gesloer met die normale aktiwiteite van kos maak, kombuis skoon maak, gesels met Peet en toe inskuif voor die rekenaar om iets produktiefs af te handel maar sonder sukses. Sy sug, draai op haar sy en luister na Peet se snorkery, nou harder as voorheen en sy sug weer.

-----

“Hoe ver het jy gekom met die logbook?” vra Rietjie die oomblik toe hulle oppad is na hul eerste ope-ure huis in Edenvale. 

“Jong, dis moeilik om te sê, maar stadig soos ‘n slak sal seker die beste beskrywing wees van hierdie situasie.” Smittie lê op die toeter toe ‘n taxi skielik voor haar inswaai en haar afsny. Met skreeuende bande kom sy al stertswaaiende tot stilstand. Die bakkie se gewig stoot hulle al hoe nader aan die voertuig en Rietjie gee ‘n klein gilletjie.  “Die swerkater!” Gil Smittie uit en skop die remme amper deur die vloer.  Die bakkie kom met ‘n geskreeu tot stilstand, net voor sy op die agtersitplek van die taxi beland. Groot bruin oë staar na haar deur die agterruit vanuit die taxi, en woorde word duidelik met mekaar gedeel terwyl een ‘n swart vinger na haar toe wys. Sy skud haar kop, woedend vir die onbedagsame bestuurder.

“Ek wonder hoe sal dit voel om net eendag sonder taxi’s op die pad te wees? Dink net hoe lekker sal ons kan ry sonder die alewige bakleiery,” haak sy af, verergd en druk ‘n middelvinger in die lug toe sy verby die taxi swaai. Dié ry ewe onskuldig weg, min gepla oor haar tirade.

“Ons siele sal defnitief reguit hemel toe gaan.” beaam Rietjie. “Die goed is moedswillig en wil hê ons moet in hulle vas ry. Hoop seker vir geld.”

“Ek het nie ‘n saak met wat hulle dink nie, by my kry hulle nie ‘n sent nie. Hulle is ‘n nuisance op die pad, ek sê jou.”

“Ek stem.”

Na etlike draaie stop hulle eintlik voor die kompleks waar agente alreeds uit hul karre peul. Vinnig is hulle deel van die groepie wat deur die sekuriteitshekke loop en die ope ure bordjies volg na ‘n huis in die hoek van die kompleks.

Die kompleks is geleë in ‘n posh area in Edenvale, die huis is gelys vir R1 910 000, wat nie te vergesog is vir die area nie.

“Is mos jou beurt vir fotos?” Sê Smittie ingedagte en Rietjie knik haar kop. Haar slimfoon alreeds uit om die eerste foto van die huis te neem.

“Ek gaan rond kyk.”

“Onthou die vorm!” Roep Rietjie agterna en Smittie knik instemmend. Die huis is ruim van binne, met ‘n groot leefarea. Die groot wit marmer teëls glim in die oggend-winterson en weerkaats deur die kombuis wat uitvloei na agter toe. Dit loop dan uit op ‘n Patio, verskuil agter glas-skuifdeure. Die langwerpige vertrek met pragtige wit afgewerkte kaste, beslaan die hele gedeelte van die een muur, die swart teëls ‘n mooi teenstelling. Swart marmer tops glimmer in die oggendson, maar is andersins leeg. Die leefarea se meubels is karig. Eintlik weersprekend van die area en plek. Smittie frons. Mense in die tipe van plekke doen baie moeite met hul binneversiering. Dit is al ‘n gewoonte om met die oog te steel en later iets soortgelyks in haar huis aan te bring of soos ‘n ervare binneversierder raad te gee aan haar kinders of vriendinne. Dit is die een ding wat sy die meeste geniet van huis verkope.

Maar die plek skree desperaatheid en armoede. Dit strook nie. Nuuskierig stap sy van vertrek tot vertrek. Afgeleefde meubels kan in elke vertrek gevind word. Die matte in die kamers is uiters vuil. Oral spreek dieselfde gebrek direk met haar en sy kan nie help om te wonder wat die storie is met hierdie huis nie. Deel van hul werk is om mense te help, mense wat in rowwe tye val, en sy het al baie hartseer goed gesien maar hier is iets duister in die lug. Daar is ook ‘n onaangename reuk in die lug. Dit wil bekend ruik maar bly haar ontbreek. Selfs die ander agente loop stil deur die huis, neem vinnig fotos en verdwyn. Die normale kwinkslae en geselsies afwesig.

Die agent wat die plek gelys het staan eenkant, by die eetkamertafel. Pamflette wat die inligting van die huis bevat, en haar besigheidskaartjies in netjiese hopies. Net soos die huis, straal sy ook desperaatheid uit. Senuweeagtig duidelik soos wat sy rond trippel en agter toe kyk, en Smittie stap nader. Nie seker hoe om die situasie te hanteer nie maar nuuskierigheid dwing haar vorentoe. Rietjie kyk haar ook stil aan en verdwyn die gang af na die kamers se kant toe, met ‘n waai van die hand.

“More vrou, hoe gaan dit?” vra sy Annelien. Hulle ken mekaar meer van sien tydens ope-ure en was nog altyd vriendelik teenoor mekaar.

“Goed.” Annelien se normale joviale temperament gedemp en sy ontwyk haar oë.

“Dit is ‘n pragtige huis.” Probeer sy weer.

“Dankie.” Kort en saaklik. ‘n Agent is altyd in ‘n verkope stemming, reg met die nodige inligting. Vir haar om net een-woord antwoorde te gee is onrusbarend en Smittie kan nie help as om nader te staan nie.

“Wat is die storie met die huis?” vra sy stil, die spasie tussen hulle twee het aansienlik gekrimp want Smittie wil weet wat aangaan. Buig of bars. Senuweeagtig kyk Annelien rond en lek dan haar lippe asof haar mond droog is.

“Kan ons later gesels?” vra sy en, sonder om te wag vir ‘n antwoord, stap sy weg. Toe Smittie omkyk gewaar sy ‘n man in die voordeur opening. Die leerbaadjie omraam breë skouers, die wolhemp het duidelik beter dae geken. Maar wat haar die meeste opval is sy gesig; die spreek boekdele. Hy lyk kwaad, ‘n broeiende kyk wat jou tweemaal laat dink om hom te nader. En hy kyk haar aan asof hy haar wil deurboor met sy kykers.

Net toe stap Rietjie nader: “Het jy die vorm gekry?” maar Smittie se aandag is by die onbekende man. Net so vinnig as wat hy verskyn het, verdwyn hy, en Smittie kon sweer dat selfs die huis gesug het. Maar dit kan net haar verbeelding wees. En dan, so uit die niet kom dit tot haar. Die huis ruik na dood.

‘n Siek reuk warrel deur die huis en sy ril onwillekeurig. Hier is iets groots fout.

Kopiereg voorbehou