'n Moderne Rooikappie storie

“Jy weet dit is onveilig om daarlangs te loop snags, Sproete.”

“Ek kan nie anders nie, ouma moet hierdie mesdisyne kry, so gou moontlik.”

“Dan vat ek jou, dit is veiliger.”

“Nee, asseblief nie. Ek ken jou ryvermoë. Net om daaraan te dink gee my die horries.” En sy ril liggies.

“Wat bedoel jy dit gee jou horries. My bestuursvermoe is baie goed, skuus tog.”

“Sê dit vir die kat wat jy nou die dag amper dood gery het.”

“Jy kan dit onmoontlik teen my hou. Die kat het voor my ingehardloop.”

Met rollende oë trek Rita die rooi jassie stywer om haar skouers en mik vir die deur. Die mandjie met kosbare medisye vir ouma, gehaak aan haar arm.

“Ek waag eerder my lewe op my eie as saam met jou.”

“Ek glo dit nie. Jy is sommer simpel.” Kom Lisa se skril stem. Die enigste keer wat sy ‘n dier raak ry was die dag toe Sproete saam met haar gery het. Seker 5 maande gelede, van daar af weier sy volstrek om in haar kar te klim. Dit is om van mal te word.  

“Wel, glo dit. Want ek ry nie saam met jou nie. Finish en klaar.”

Met dit slaan sy die deur met ‘n harde slag agter haar toe en stap met die tuinpaadjie langs. By die hek moet sy behoorlik op haar tone staan om die knip by te kom. Hoekom haar Pa dit destyds to hoog moes sit weet die Vader alleen. En sy strek weer. Na twee probeerslae kry sy dit oop en slaan die tuinhek agter haar toe. Die dawerende klank verbreek die nagstilte en ‘n geniepsige wind kom maak kennis, sommer in haar nek. Vervlaks, sy het haar serp in die huis gelos en trek die mantel nog stywer om haar. Skielik is die pad voor die huis stil. Te stil.

Miskien moes sy eerder dat Lisa haar gevat het maar sy sien net nie kans om weer saam met haar bestie te ry nie. Die vrou is kapabel en ry weer iets raak. Met ‘n laaste kyk na Lisa se huis klou sy die mandjie vas en loop die twee blokke na haar ouma se huis toe. Die wind speel geniepsig teen haar gesig. Die Augustuswind het behoorlik kom nes skop hier in die stad en sing verbete om elke hoek. Met haar kappie styf gedruk kyk sy stip op die grond en stap vining al langs die verligte sypaadjie. Die verwaarloosde paadjie is besaai met los klippe en sement wat die tog ‘n verder bemoeilik.

Elke tree vat haar al hoe verder van enige bekendheid en sy sluk. Sy was nog nooit rerig bang vir die donker nie maar vanaand is daar ‘n onheilspellende gevoel in die donker verskuil. Miskien is dit net haar verbeelding maar dit voel rerig of iets vir haar kyk. Sy stop vir ‘n wyle en kyk verbouereerd om. Daar is niks nie, of liewer sy kan niks sien nie en sluk benoud. Haar mond droog.

Dan kyk sy om haar heen en sien die stegie net ‘n paar tree van haar af. Miskien moet sy kortpad vat, die stegie kom reg langs ouma se huisie uit. Met versigtigheid stap sy nader en kyk in die donker gang af. Geen lig filter deur die vensters net bokant haar kop nie. Als lyk verlate, selfs die gedruis van karre in die omgewing is vreemd stil.

Gaan sy dit waag?

Skalks, kyk sy om en besluit dit is stil genoeg vir haar om dit te waag. Sy het al baie deur die stegie geloop; ken dit soos die palm van haar hand. So hoekom sal vanaand dan nou anders wees?

“Waarheen gaan jy prinses?” stop ‘n growwe stem haar, skaars drie tree verder. Onder deur die kappie kan sy ‘n paar voete uitken.

 “Ek vra, waarheen gaan jy, prinses?” kom die stem weer. Hierdie keer nader en ‘n koue rilling hardloop teen haar ruggraat af. Die stem klink glad nie bekend nie.

“Prinses, het jou ma jou nie maniere geleer nie?”

Toe Rita opkyk staan die man reg voor haar. Bangerig kyk vas in ‘n paar spierwit tande weerkaats. Verder is die man verberg onder ‘n dik swart jas.

“Gaan jy nie antwoord nie?”

“Wat wil jy hê?” vra sy met ‘n fyn stemmetjie.

“Geselskap. Die vraag is waarheen gaan jy?”

“Na my ouma toe. Sy bly nie ver van hier af nie.”

“Wat is in die mandjie?” vra hy en leun nader. Met die ander hand lig hy die deksel van die mandjie op maar sy klap dit weg.

“Los uit. Dit is vir my ouma.”

“Ek dink nie jou ouma het dit meer nodig nie.”

“Hoekom nie?”

“Is dit die tannie wat by daardie kleinhuisie bly met die blou deur?”

“Ja, hoe weet jy van haar?” vra Rita benoud.

“Ek was nou net daar, sy het baie siek gelyk.”

“Ja sy is. Dit is hoekom ek nou na haar toe gaan.”

“Wel, ek dink jy is te laat.”

“Hoekom?”

“Want sy is nie meer daar nie.”

“Wat bedoel jy?”

“Net wat ek sê prinses, sy is nie meer daar nie.” Allerhande gedagtes flits deur haar. Haar ouma is juis so weerloos. Sy moet by haar uitkom. Verbouereerd probeer sy die man systap maar hy druk haar vas met harige hande en flits ‘n paar tande vir haar.

“Rita word wakker,” hoor sy ‘n stem so deur die stoeiery. Sy klap maar dit is asof sy vasgepen word en sy gil.

“Rita, dit is ek. Word wakker.” Verboueerd skrik sy wakker en staar op in Lisa se groot bruin oë.

“Wat gaan aan?” Vra sy bewerig.

“Jy het alweer gedroom Rita.”

“Ouma, ek moet by ouma kom.” Roep sy uit.

“Maar onthou jy dan nie Rita, ouma is nou veilig en sonder pyn.”

Met ‘n snik val sy teen die matras terug en besef sy sal vir altyd laat wees vir ouma. Daarvoor sal die wolfagtige man in haar drome sorg.

Kopiereg Lynelle Clark 2018