Boekbekendstelling: SA Skrywers - Kontreistories - 29 Verhale deur verskillend skrywers #Afrikaans

Sinopsis:

Op elke kontrei dorpie is die een of ander bewaarde geheim, staaltjie te vertelle of sommer net ʼn storie wat elke nuweling op die dorp móét hoor. In SA Skrywers se Kontreibundel word jy weggevoer na die lewe van klein Hansie en jy ervaar ʼn begrafnis op Loopspruit. Hierdie bundel se stories beloof om jou volgende keer twee keer te laat dink voordat jy sê: dit is net ʼn scrapyard of dis net ʼn stukkende windpomp.

Durf die reis aan saam met elk van die skrywers en word deel van die lewe in SA Skrywers Kontreibundel se unieke wêreld.

Bestellings kan geplaas word by enige van die skrywers teen R130.00, posgeld uitgesluit.

Sal eersdaag op Groep 7 se Webwerf beskikbaar wees

S​krywers:​

1. Moles voor die Keffie - Babsie Jacobs

2. Wys my ‘n bittersoet wals – Maritza du Preez

3. Hansie se verrassing - Elsabe de Beer

4. Die einde of die begin? - Ilze Beukes

5. Broederlike weddenskap - Lia Killian

6. Soetwals op Bitterfontein- Rosalee Meyer

7. Begrafnis op Sukkelfontein - Ria Fourie

8. Diamante is rooi - Werner Wehmeyr

9. Vrome vriendskap - Hannes Snyman

10. Aronskelk – Ben le Roux

11. Ver pad na verligting - Driekie Grobler

12. Stukkende Windpomp - Lia Killian

13. Salt and Pepper 'n Liefdestorie. Lynelle Clark

14. Scrapyard storie - Antoinette Lourens

15. Baasspeurder Jorsie - Rosalee Meyer

16. Die Spruit, die Lyk, die Boepens.-Hansie Lategan

17. Drie Remora Suigvisse en ń dominee - Antoinette Venter

18. Liefde is ń lang woord – Maritza du Preez

19. Basjan se geheim - Rosalee Meyer

20. Wals op Bitterfontein - Johan Jansen

21. Roomys agter op ń bakkie - Johan Jansen

22. Drukking van die siel - Tarina Jordaan

23. Bekerveld Scrapyard - Pieter van Loggerenberg

24. Skandvlek - Riana le Roux

25. Droogte op die plaas. – Jeannetta Swanepoel.

26. Die huis op Kleinhoop – Marika Giani.

27. DIE HEK – Simon Riekert.

28. Die man met die Swart Skoene – Frans an Aardt.

29. Die Scrapyard op Calvinia - Piet Saayman

Ontmoet die skrywers:

Ria Fourie

Ek is 59 jaar oud, ma van vele en ouma van nog meer. Getroud en woonagtig in Pretoria. Werk my hele lewe nog en was vir een jaar by die huis maar ek het weer begin werk na ek besef het ek kan nog nie die elke dag huis bly ding doen nie. In daardie jaar het ek betrokke geraak by Rainbow Gospel Radio. Vreemd genoeg het ek in Driekie Grobler se voetspore gevolg want sy het voor my gedigte op RGR uitgesaai. Ek het so by SA digters betrokke geraak. Ek skryf al baie jare nie meer gedigte nie. Ek het besef dat my gedigte net vloei as ek gelukkig is. Ek het my hand begin waag aan stories skryf en alhoewel ek nog baie ver van ’n ware skryfster is, is dit vir my lekker om net stories neer te pen. My droom is om ’n skryfskool te kan doen en dan hoop ek om ’n boek te skryf voor ek nie meer kan nie. Ek het een sus en ons twee is baie geheg aanmekaar. Ek het in 2014/15 borskanker gekry maar is tans in remissie. Daarby is ek dol oor katte, maar het die afgelope sewentien jaar nie daai voorreg gehad om een te hê nie. Ek help tussendeur my man om Chinese kontrakwerkers te vervoer en ek besef dat hieruit ook nog ’n storie kan kom, alhoewel dit baie van my tyd vat en my fisies dreineer. Verder werk ek by ’n wonderlike oudioloog en ons twee het baie pret saam. Ek is baie lief vir die Here, al verstaan ek Hom glad nie. Daarom moet ek elke dag die besluit maak om Hom onvoorwaardelik te glo. Partydae is dit makliker as ander dae.

Hannes Snyman 

As oud Transvaler was dit ʼn moeilike besluit om die ooptes van die Karoo aan te durf, maar op die einde het hierdie pragtige Karoodorp, Orania, nesgeskrop in die holte van my hart. Met kinders wat reeds hulle eie dinge begin doen het, is daar nou minsame tye wat ek en vroulief die sterreprag, wat jy net in die Karoo in soveel glorie kan aanskou, kan indrink terwyl ʼn soel windjie die versengende somer hitte afkoel en ʼn Hemelse atmosfeer skep.Dit is ook hier waar ek die pen vir die eerste keer doelgerig opgetel, en besluit het om my hart aan andere oor te dra.

Antoinette Lourens

Ek moes 'n baie suksesvolle loopbaan vaarwel roep toe my man in 2014 met pensioen gaan en aankondig ons verhuis see toe. Na 32 jaar ononderbroke diens in die Suid-Afrikaanse Polisiediens. Ekself was te jonk vir pensioen en het nie kans gesien om 160 km per dag te pendel tussen Aston Baai en Port Elizabeth waar hul wel 'n pos sou hê vir 'n luitenant-kolonel nie. Boeke was nog altyd 'n groot passie vir my, en omdat ek baie mentor rolle vertolk het in die polisie het ek besluit om 'n boek aan te pak, gedurende 2015, waarin ek van my kennis kan oordra aan die jeug. Die boek is nog nie voltooi nie. (Die mikpunt tans is 2018). Lynelle Clark, het my genooi, iewers gedurende 2017, om deel te neem aan SA Skrywers se uitdagings, en ek skryf dus die afgelope jaar ook in Afrikaans. Ek praat baie en daarom dink ek is kommunikasie die medium waarin ek myself kan uitleef. My geloof, die see, en natuur lewe, is my kreatiewe bronne. Ek is nog 'n groentjie en skryf is tans 'n lekker stokperdjie, en tydverdryf.

Piet Saayman

Ek is 'n oud Vaaldriehoeker en het in 2009, na my aftrede Pretoria toe verhuis. My liefde vir lees en skryf het al op laerskool begin.

In 2008 begin ek ' n boek skryf wat deur die keurders van 'n drukkery verwerp word. Ek het gou besef mens het leiding nodig en het Janie Oosthuizen se skrywerskursus gevolg.

Na 2 kortverhale in Vrouekeur was ek reg vir die ding. Ek het kortverhale geskryf vir die vale en dit op my rekenaar gebere.

Nadat ek by SASkrywers en Malherbe uitgewers se FB aangesluit het, is die deure vir my oopgemaak en is dit die perfekte platform vir ons aspirant skrywers. Ek skryf omdat ek dit geniet en is opgewonde oor my 1ste kinderboek wat pas verskyn het. Ek is tans besig met nog 2 boeke. 

Lynelle Clark

As 'late-bloomer' het Lynelle ernstig begin skryf in 2010 toe sy baie tyd op hande gehad het. In 2012 het haar eerste boek, A Pirate's Wife, die lig gesien. In 2014 het Bella's Choice verskyn. Albei die boeke is op Amazon beskikbaar. Haar tog het haar op verskillende paaie gelei en so het sy baie aspekte van die skryfkuns geleer. Haar derde boek, Blood Mines, sal vroeg volgende jaar vrysgestel word. Sy hou van diversiteit in haar skrywery en is altyd opsoek na 'n nuwe uitdaging en een van haar stories is so pas vir 'n Aardklop uitdaging in aanmerking geneem. Afgesien daarvan het sy ook 3 Blogs wat haar aandag en tyd verg waar sy nie net haar eie werke bemark nie maar ook mede-skrywers sin. Sy het 'n passie om nuwe skrywers te identifiseer en te help om ook hul skryf drome waar te maak en is voltyds betrokke by SA Skrywers en Digters. 

    

Antoinette Venter

Antoinette woon in die lieflike Jeffreysbaai omgewing saam met haar man, ouma, skoonma, vier honde en twee katte. Haar liefde vir lees kom reeds van jongs af aan. Verskeie tydskrifverhale het gevolg. 'Soos die blou roos blom’ bonus-kortverhaal in een van die Romanzaliefde e-boeke van Lapa Uitgewers en ‘Offerliefde’ in die Hartlam bundel (Tafelberg) Daar is ook verskeie publikasies in saamgestelde bundels deur kleiner uitgewers.

Ilze Beukes Ek bly in Kroonstad in die Vrystaat, is getroud en  het twee getroude dogters, en een seun wat nog swot. Ek is ook 'n ouma vir vier woelwaters. Bedags werk ek by 'n plaaslike laerskool en saans verdwaal ek in 'n wêreld van storieskryf. 

Jeannetta Swanepoel 

Ek woon in 'n klein dorpie in die Noord-Kaap, Ritchie. 'n Plekkie wat ryk is aan geskiedenis, soos Die slag van Magersfontein en Die slag van Modderrivier, uit die dae van die Anglo-Boereoorlog, wat enkele kilometers van ons geleë is. Ek is 'n sjef, kulkunstenaar en Dj, maar my groot liefde lê natuurlik in die kunste. Ek skilder en skryf, nie omdat ek dit gekies het nie, maar eerder omdat die karakters en die verfkwaste my gekies het. Ek is ʼn stil en diep mens wat my woorde en gedagtes met ander mense deel d.m.v. my skryfwerk. Daar is ʼn wêreld van fiksie en karakters binne my wat eenvoudig met lesers móét gedeel word.

Rosalee Meyer

Woorde is vir my so nodig soos my volgende asemteug. Woorde is my vreugde, my skuiling. Die goue draad wat my lewe omraam. My woorde vloei voort uit Genade en Seën. Mag ek deur my woorde ook die voorreg hê om 'n seën vir ander te wees. Mag my woorde my lesers meevoer op 'n betowerende reis. 'n Groot dankie aan SA Skrywers vir die voorreg en die geleentheid. Bowenal 'n dankie aan my Hemelse Vader wat my vir nou hiermee seën. Ek is diep dankbaar dat ek nou 'n flertsie van my droom bewaarheid mag sien.

Lia Kilian 

Lia is gebore in Witbank (1968) en groot geword in Vanderbijlpark. Haar lewensbane het haar deur ons land gevat en haar die voorreg gegee om elke provinsie te leer ken en lief te kry. Sy het reeds as jong meisie begin skryf, maar eers in 2005 haar eerste publikasie gedoen. Sy het reeds al tien publikasies onder haar regte naam en 4 onder haar alias. Sy stel 'n Dig en foto bundel bekend in Desember asook haar eerste kortverhaal bundel. Februarie 2018 verskyn daar twee van haar kortverhale in 'n kortverhaalbundel asook twee gedigte in 'n digbundel wat deur SA Skrywers en Digters uitgegee word. Nog 'n kortverhaal bundel en Digbundel kom in Maart 2018 uit asook 'n roman wat die eerste een is van 'n reeks. Sy doen ook vertaal werk en sketse vir kinderverhale.

Marika Swart Giani 

Ek is n mamma van 4 en bly in Springs. Ek het van Laerskool dae af gedigte geskryf en dit was 1 van my grootste drome om 'n skrywer te word. Ek hou daarvan om liefdesverhale te skryf want die liefde is vir my baie spesiaal asook enige storie met 'n gelukkige einde. Ek is 'n 'sucker' vir gelukkige eindes.

Hansie Lategaan 

Ek is jare lank in die IT bedryf, maar het altyd vir my plesier en die asblik gekryf tot ek SA Skrywers ontdek het.  Ek woon en werk in Centurion waar ek bedags my brood verdien, maar saans my verbeelding op loop laat gaan en iets skryf.  Skryf is vir my ‘n absolute plesier en ek skryf wanneer ek wil en nooit omdat ek moet nie.  Dit is vir my waaroor dit gaan.  Ek doen dit omdat ek daarvoor lief is. 

Pieter van Loggerenberg

Groot Marico is Bosman wêreld soos hulle sê dit is in die hartjie van die Wes Transvaal en is baie ryk aan die nostalgie van die outyd en dis waar ek woon op 'n plaas al vir 24 jaar. As kind was ek lief vir stories nog voor ek hulle self kon lees of skryf en op skool het dig kuns my verbeelding aan gegryp, maar nooit sou ek kon dink eendag sal ek self 'n skrywer en digter word nie. Ek is 'n stil eenkant mens wat hou van moordsake oplos en navorsing doen op ou sake. Ek is 'n romantikus en is nou maar net eenmaal verlief op verlief wees en happy endings, sou ek 'n liefdesverhaal skryf. Ek is ook 'n goeie potloot skilder as ek die dag lus is vir teken en ek hou van kos maak ek is mal oor musiek wat iets in my binneste aan wakker en is lief vir die natuur. Ek is op my gelukkigste met 'n goeie boek as die wolke toe trek en dit beginne reën of as die mis oor die berge trek en die plaas spookagtig beginne lyk en als net stil om my raak.

Driekie Grobler

Ek is 'n skrywer/digter/motiveringspreker/omroeper/proefleser/redigeerder. Woon in Pretoria en my passie in die lewe is om ander te help en Afrikaans te bevorder. Ek is betrokke by verskeie organisasies soos o.a. die GHA (Die Genootskap vir die Handhawing van Afrikaans) en is ook ‘n Ambassadeur by Afrikaans.com. Het al verskeie boeke gepubliseer en heelwat toekennings vir skryf-/en digkuns ontvang. My doel is om ‘n verskil te maak en waarde toe te voeg hoe en waar ek kan.

Tarina Jordaan

Tarina Jordaan is 'n onafhanklike navorser en skrywer. Alhoewel haar skryfwerk tot onlangs toegespits was op akademiese publikasies rondom sin van plek (genius loci) en plekgehegtheid, put sy deesdae meer pret uit die skryf van kortverhale vir die Vrouekeur. Haar nuutste projekte sluit in twee Afrikaanse spanningsromans. Sy woon tans in Antwerpen, België

Elsabe de Beer 

Ek was my lewe lank ‘n onderwyseres, het onlangs skryfkursusse by Skryfgeheime en SA Vryskutskrywers gedoen, en daarna het die gogga my gebyt. Ek het nou al twee kortverhaalbundels gepubliseer, en hoop om nog baie meer te publiseer!

Simon Riekert

Ek is 'n verplante Laevelder uit die Sabie-vallei en woon die afgelope drie dekades in Pretoria. Danksy gelukkige kinderjare, goeie onderwysers en geduldige ouers het my liefde vir lees en skryf nooit opgehou nie. My inspirasie het van vroeg tyd af gekom van ooms wat grootoog kon vertel langs die kampvuur, ons huisdokter wat poësie geskryf het en 'n tante wat saam met die spookstories in die distrik gespook het. Nou reis ek en my vrou die land vol met bergfietse wat ons geleentheid bied om by die plekke uit te kom waar interessante mense met goeie stories leef. Ek hou van sport, musiek, mense, fotografie en fyn kuns. Ek skryf stories en poësie oor die lewe, mense se dinge en die dinge van die lewe. Tussendeur pleeg ek regsadvies in 'n vennootskapspraktyk en geniet my lewe as geakkrediteerde rugbyjoernalis. Of al my stories waar is, bly 'n goedbewaarde geheim. Nie eens 'n goeie stukkie biltong breek die stilswye nie. Maar 'n mens weet nooit...

Frans van Aardt 

Ek is lief vir die natuur. Kom goed met mense oor die weg, maar baie gelukkig alleen in die veld. Baie lief vir lees van jongs af. Die skrywery het vir my genesing gebring na 'n baie traumatiese tydperk Ek is mal oor ingelegde druiwe, verkieslik die rooies. My tipe boeke wat ek skryf word grootliks daardeur bepaal.

1 Glasie = spanning

2 Glasies = riller

3 Glasies = romanse

4 Glasies = wetenskap fiksie

Nou ja, hierbo het julle gesien dat ek ook van grappies hou!

Johan Jansen

Vandat ek kan onthou, het ek ñ groot verbeelding gehad en altyd stories opgemaak. Skryf was nog altyd my passie en my vriendin het my geraai om te skryf. Op die oomblik is ek besig om ñ verhoogstuk vir Aardklop te verwerk vir die wenner (Lynelle Clark) wat aan ñ SA Skrywer kompetisie deelgeneem het.

Werner Wehmeyr

Ek bly tans in ʼn dorp oorkant Edinburgh in Skotland. En daar is ʼn groot stuk see tussen my en die hoofstad. Ek is gebore in Pretoria en dit is waar my liefde maar nog lê al het die kaap my tweede blyplek geword omdat my pa nou daar bly. Ek het nooit besef skryf sou ʼn groot deel word van my lewe nie maar in 2010 het ek gedigte begin skryf wat ek op die webblad Woes geplaas het. Dit was vir my ʼn ongelooflike ervaring want vir die eerste keer het ek besef dat ek hier ʼn talent het want ek nooit geweet het bestaan nie.

Ek was ʼn analis programmeerder gewees tot die tegnologie so verander het dat ek ook my beroep moes aanpas en werk tans as ʼn boekhouer in Edinburgh. Ek is ʼn baie diep mens wat op ʼn ander vlak oor dinge dink en redeneer. Ek het nou onlangs begin om selfs kortverhale te skryf en doen tans ʼn skryf kursus.

Ek is meer bekend as ʼn romantikus via my gedigte en stories maar ek probeer om so wyd moontlik te skryf. Ek het reeds ʼn gedeelte bundel uitgebring met stories en gedigte maar binnekort kom my eerste solo digbundel uit wat ek as prys gewen het. 

Babsie Jacobs

Gebore op Jacobsdal, skool gegaan op Hoopstad, grootmens geword op Douglas en nou besig om oud te word op Harrismith – dis Babsie Jacobs. Ek ‘n enkelouer met kluisenaarneigings en as dit nie vir die stemme in my kop was nie, sou my lewe baie vervelig gewees het!

In 2007 was ek 'n finalis in NB Uitgewers en Leserskring se liefdesverhaalwedstryd vir nuwe skrywers. My inskrywing, Volbloedvrou vir 'n Vaalseun, is gepubliseer onder die skuilnaam Kobie Smit en dit bly nog steeds vir my ‘n wonderwerk! Dit was ook ‘n groot verrassing toe dit in September 2017 opgeneem is in NB Uitgewers se Melodie Omnibus 2.

Na tien jaar het die skryfgogga my weer gebyt en my eerste kortverhaal het onlangs in Die Huisgenoot verskyn.  

Wanneer ek nie werk om die pot aan die kook te hou nie, reis ek die wêreld vol, red renosters, vang misdadigers en verlei sexy mans. Alles in my verbeelding, natuurlik.

Nuwe boekbekendstelling: Stories van my mense deur Madre van Tonder Nou beskikbaar!

Voorwoord:

Gert Coetzee, Volksblad-redakteur, 2017:

Madré van Tonder het aanvanklik onder Volksblad se aandag gekom as ’n briefskrywer van Brandfort wie se briewe graag in die koerant se meningskolom geplaas is. In 2013 het sy ‘n eerste rubriek aangebied oor die storie en heimwee agter die draad-tuinstel wat haar pa nog gemaak het. Die rubriek het ‘n bietjie oorgelê en rypgeraak, en is toe in oorleg met Madré effe geskaaf en aangepas. Een ding lei na ‘n ander ding, en teen 2017 het bykans 80 stukke van die “rubriekskrywer van Brandfort” in Volksblad verskyn. Sy boor die are raak wat Volksblad se lesers verstaan. Brandfort, sy mense en hul dinge is (toevallig) die agtergrond vir haar sketse. Soms is hulle selfs die onderwerp van haar fyn (self)spot en hekelry, maar nie liefdeloos en kleindorps so nie. Dit kon net sowel ’n ander Vrystaatse of Suid-Afrikaanse dorp gewees het, so bekend is dit ­ - toustanery in die kasregister-ry op ’n Saterdagoggend, koekiebakkery, swak dienslewering, spoke, wit olifante, vroue en hul hare, en vele ander stories. Haar gebundelde rubrieke is ’n toevoeging tot die ryk skat Afrikaanse vertellings uit eie bodem.

VOORWOORD VAN DANA SNYMAN, SKRYWER 

Die eerste rubriek van Madré wat gelees het, het my laat huil, een oggend in my bakkie langs die pad net buite Koffiefontein.Min dinge op aarde is vir my lekkerder as om soggens in my bakkie te sit en koerant lees. Dis vir my ’n soort stiltetyd. Maak nie saak waar ek is nie, en ek is mos maar knaend aan die swerf, soggens gaan koop ek die koerant – én ’n toebroodjie of ’n pasteitjie – en gaan parkeer iewers eenkant, weg van almal.So sit ek toe die oggend met Die Volksblad in my bakkie buite Koffiefontein en lees hoe hierdie Madré van Tonder-vrou skryf oor hoe sy haar hondjie Obama na ’n veearts in Bloemfontein neem, en hoe sy ná die besoek vir ’n man ’n saamrygeleentheid gee – ’n man met sy hondjie, Buksie, by hom in ’n kartondoos, dood. Buksie moes uitgesit word.Ek is onbetaamlik lief vir honde en het al ’n klomp vertellings gelees oor honde wat uitgesit moet word, sonder om daardeur geroer te word. Maar hierdie vrou verstaan iets diepers van die ding tussen mense en honde, het ek vir myself gesȇ. Sy raak nie sentimenteel en ag-foeitog-rig nie. Sy sien die lewe vir die genadelose plek wat dit kan wees. Sy weet iets van eensaamheid.Nou, skaars ’n jaar later, was dit vir my ’n groot vreugde om die rubrieke in hierdie bundel te lees. Of, nee, “vreugde” is nie die regte word nie. Party van Madré se stories karring aan jou diepste emosies. Sy mors nie met woorde nie, daarom slaat party stories jou nog harder. Naby die einde van die storie, ‘Dae wanneer die son vir ons struikel’, roep sy in slegs vyf woorde  - “Dáár het die Opel geluier” - ’n beeld van verskrikking op wat ’n mens nie wil verlaat nie.Nie dat al die stories swaarmoedig is nie. Glad nie. Allermins. Hoe lekker het ek nie gelag, sommer in die eerste storie al, vir oom Abé wat een aand sy balans verloor en sy oog teen die draadtafel stukkend geslaan het.Ek praat spesifiek van “stories” en nie “rubrieke” nie, want soveel van die vertellings wil meer wees as net die inventaris van iemand se frustrasies. Madré, anders as soveel ander rubriekskrywers, kerm en kla nie oor dit en onbenullige dat nie. Sy sien die menslikheid in situasies raak, selfs die spelfoute in die kennisgewing teen die China shop op Brandfort, haar tuisdorp.Soms raak sy nostalgies, maar dis nie ’n desperate verlange dat als in die land weer moet wees soos in die jare sewentig op Sasolburg, haar grootwordplek, nie. Op haar manier maak sy deur haar skryfwerk vrede met die eise wat die nuwe Suid-Afrika aan ons stel. Haar vertelling oor hoe Brandfort sonder water sit en sy en van die ander dorpsvroue koekies vir die munisipaliteit se watermense bak, is ’n klein meesterstuk.Madré kyk met genadige oȅ na haar dorp en die wȇreld, en sy skryf eerlik en helder oor wat sy sien. Sy is my tipe-skrywer.Koop hierdie boek. Jy gaan nie spyt wees nie.Maak net seker niemand sien jou wanneer jy daardie dekselse mooi storie oor die man en Buksie lees nie. 

      

 Boek is beskikbaar by Madre van Tonder madre@vodamail.co.za

Die stukkende windpomp op Hermansdrift deur Lynelle Clark

“Jy het ‘n fout begaan om die plek te koop. Al wat jy nou het vir al jou konfettie-drome is nimmer eindigende probleme.” Die sein was baie swak maar Monica het die boodskap verstaan. Vandat sy haar pa ingelig het oor haar koop, het hy telkemale sy ongevraagde opinie gegee en haar herinner dat sy ‘n groot fout begaan het.

Maar sy wou dit doen. In die eerste plek wil sy ook iets in haar naam besit, wat net hare is, en tweedens aan haarself bewys dat sy meer is as net ‘n ma-plotter van Brakpan. Sy het elke Landbou weekblad-uitgawe nagevors soos ‘n wafferse kundige; Bakkiesblad se Landbou-groepe dopgehou vir daardie een plek wat sy hare kon noem. Sy het jare lank hard gewerk en gespaar met die een doel voor oë; selfs haar oorlede man was skepties oor die droom maar sy het koersvas gebly. Met sy skielike heengaan 2 jaar gelede het die erfgeld haar droom aangehelp en het sy genoeg fondse gehad om haar droom ‘n werklikheid te maak. Die lewensversekeringgelde het veroorsaak dat sy redelik gerieflik kan leef waar sy ookal haarself bevind.

In haar hart was sy ‘n natuur mens, die hunkering na die ruimtes en die vryheid was haar grootste motivering: sy was moeg vir die stad en sy gejaag. Sy wou afsonder en na hartelus skryf sonder die alewige bedrywighede en inmenging van aandagsoekers. Sy wou alleen wees en doen waarvoor sy lief is sonder om toestemming te vra van ouers, ‘n man of kinders.

Op ‘n dag het sy ‘n artikel in die Weg-tydskrif gelees, oor die lewe en sy mense in die Karoo het haar gefassineer en met een van haar togte het die ooptes haar versugtinginge beantwoord en aangepor. Sy het boeke verslind, met mense gesels wat dié wêreld goed ken – selfs by hulle gaan vertoef sodat sy ‘n goed ingeligte besluit kon maak. Sy het haar berekene gedoen en ‘n onbeskryflike vrede het deel geword van haar en sy het net geweet. Die afsondering en skoonheid van die uitgestrekte landskap was die finale deurslag. 6 maande gelede het sy die plekkie raak geloop op een van haar vele ritte, net buite die dorp waar sy gekuier het, en is sy ‘n Karoomeisie vir die laaste 4 maande.

“Wat is nou weer fout?” wil haar pa moeg weet.

“Die windpomp het ingegee.” Antwoord sy, ook moeg maar nie vir die redes wat haar pa dink nie. Sy sal nooit opgee op haar droom nie.

Haar stukkie aarde het die mooiste windpomp op – staalblomme noem die Karoo mense hulle. Hulle versier die uitgestrekte vlaktes met hul blink gesigte en gee die gebied ‘n karakter van sy eie. Soveel toeriste het al by Hermansdrift gestop net om die windpomp af te neem – sigbaar van die groot pad af a.g.v. sy ligging en die panoramiese uitsig wat dit bied. Hier is jou kyk ongehindered en in die deinsende verte omsoom die randjies die gebied in liggrys skakerings. Hier sien jy die rus swewe tussen deur die karige bossies en struike. Die skoonheid van die helder hemelryk wat jou omvou, snoesig en stil, en jy word heel. Tyd is nutteloos hier.  

Sy het planne met die uitsig en as al haar somme-maak uitwerk gaan sy net hier ‘n plekkie oopmaak vir mede-skrywers wat die oopte soek om ook hul verbeelding teuels te gee. ‘n Kuierplek vir eenderse-siele.

Die windpomp is 3km van die plaashuis geleë op ‘n koppie van waar sy haar hele plasie kan besigtig. Hier kom sit sy baie middae, moeg geswoeg in die hitte en stof, om ‘n arendsoog oor haar droom te hê of om net die stilte te geniet.

“is daar iemand wat kan help?”

“Die oom is oppad, pa. Ek sal reg wees.” Probeer sy hom gerustel.

“Weet die man wat hy doen?”

“Ek glo so pa, die mense op die dorp het hom aanbeveel.” Met dié hoor sy ‘n bakkiedeur toeklap. Monica groet haar pa en met uitgestrekte hand ontmoet die man – in sy laat vyftigs is hy die advertensiebord vir die Karoo-mens. Sy denim-kortbroek is veslete en witblou, sy goed deurloopte vellies het al beter dae beleef en sy leeragtige vel ‘n padkaart van lewensondervinding – oop en wys, is sy kykers reguit, en Monica weet sy is in goeie hande.

“Middag juffie,” groet die oom in ‘n hartlike stem wat dawer oor die stilte. Stofdampe draai om sy voete en koester teen hom – dié is duidelik gewoond aan die oom.

“Middag Oom.” Groet ek beskeie, nogsteeds onseker of ek dalk die man verniet laat kom het, al die pad van Williston. Ek hoop nie so nie. Ek sal rerig soos ‘n hond se stert voel indien dit so is.

“Wat maker die pomp?” sy oë toegespits op die staalblare en dan sien sy hoe hy die pad volg af dam toe waar geen straaltjie uit die waterpyp kom nie. ‘n Geklinkel breek die swaar stilte en die man draai sy kop sywaarts en luister vir lang minute in na die windpomp. Toe Monica iets wou sê lig hy sy hand op en Monica kan nie anders as om hom fyn dop te hou nie. ‘n Lgte windjie laat die windpomp weer klinkel en ‘n rolbos rol verby – stadig en grasieus oor die dor-vloer tot waar dit teen ‘n rots stop. Die gekners van sy groot voete verbreek die stilte en soos blits is hy op teen die verroeste leer uit tot bo en gee dan ‘n lang dubbel-fluit. Hande in die sye staar hy na die staalblare en begin dan om te wikkel aan die meganismes.

Monica se hart sak in haar skoene: wanneer haar pa gebukkend oor die kar-engin so gefluit het dan het hulle geweet daar is moeilikheid. Groot moeilikheid.  En haar fondse is alreeds so yl gesaai.

Van daar bo af gil hy vir sy handlanger wat Monica nou eers raaksien: “Fielies, bring die blik!”

“Ja Oubaas!” roep Fielies uit en krap dan in die agterbak van die bakkie rond totdat hy met ‘n afgeskilferde rooi en wit blik te voorskyn kom wat hy vasknyp onder die een arm. Sy kakiehemp skeef vasgeknoop in sy haas om saam te ry. Soos blits seil hy die leer op met die een sterk bruin hand wat elke sport raak vat, sy stof-besaaide bruin broek al wapperend in die wind, en kort voor lank is albei die mans op die smal houtplatform daar hoog bo. Hulle verwyder die hoed bo-op die windpompkop en ontbloot al die ratte – weer fluit Oom Piet en Fielies vryf so oor sy kop, die denim hoedjie skeef getrek maar albei se kykers vasberade op die masjien. Monica moes vining leer van windpompe – en verstaan darem die basiese werkinge maar sommige dinge het ‘n kundige en ferm hand nodig en Oom Piet se hande is die beste.

“Oom, is als reg daar?” vra Monica bekommerd, bakhand en met gestrekte nek hou sy hul dop. Die fel middagson se glans so helder dat haar duur sonbril nie opgewasse is vir die werk nie. Elke keer wat sy dit wil vervang duik daar belangriker dinge op en bly die sonbril ‘n knaende probleem.  

“Ja wat doggie,” roep hy van daar bo af, “als is klopdieselboom.” En sy kop sak weer oor die kop maar nie vining genoeg nie en Monica speur ‘n diep groefmyn tussen sy oë en sy sluk hard.

Minute sleep verby, selfs ‘n miskruier se waggel sal tyd verby vat so stadig sleep hy sy voete. Dan, skielik, hoor sy die oom se stem bulder vanuit die blou uitspansel, “Draai hom Fielies.”

“Ja Oubaas.” Fielies hang aan een van die staalblare en gee ‘n harde pluk maar niks. Die windpomp staar stom in die niet in en gee ‘n diep kraak maar verder draai niks nie. “Bliksem!” hoor sy die oom en hulle vroetel voort tot raserny van Monica, haar senuwees is op. Die sukkel voorspel niks goed nie, en die dam is leeg. Sy sien al hoe sy water moet aanry vir die paar diere wat sy op die plasie het.  Sy wou nooit baie diere aanhou nie, net genoeg om aan haar eie behoeftes te voldoen. Sover leef sy relatief goed ten spyte van maar selfs vir ‘n stadsjapie besef sy dat water kosbaarder as goud is in hierdie geweste en dat sy dit nie sal maak sonder die lewensvog nie. ‘n Warm wind waai haar hare deurmekaar en sweet stroom teen haar gesig af – ‘n vrypostige waarskuwing wat teen haar vel skuur en haar herinner aan haar penarie. Die natuur het ‘n manier om ‘n mens nederig te hou in hierdie dor wêreld.  Haar foon lui weer en verbreek die stilte kortstondig. Sy kyk na die foon en sug hardop – sy sien nie kans vir haar pa se negatiewe aanmerkings nie – nie nou nie en druk die foon dood.”

“Oom Piet!” Roep sy uit in ‘n klein stemmetjie en besef dan dat hy haar nie sal hoor nie en roep harder totdat hy afkyk.

“Ons moet die hele kop afhaal doggie, daar is geen keer nie. Wag, ek kom af en sal verduidelik. Fielies pak eers op.” sy swaar stem word aangewaai deur die droeë wind wat sy woorde beklemtoon en flits soos swart neon voor haar en sy weet hierdie is ernstige sake. Hoes gaan sy hoes, verseker.

Toe hy eintlik onder kom, skop Monica stof op soos sy die gaping kleiner maak tussen hulle. “Wat is die diagnose, oom?” vra sy versigtig. Hy haal sy hoed af en vee die sweet van sy gesig af met ‘n sakdoek wat seker die oggend wit was. “Wel juffie, die saak staan so. Ons sal die pyp moet vervang, en ek het my laaste pyp gister gebruik by Japie se plek.” En hy beduie met sy duim agter sy skouer, “Dit was nou ‘n gedoente hoor, Fielies hier het amper afgedonner van daarbo af.” Hulle albei kyk op en kyk hoe Fielies afgeklouter kom met die geroeste blik onder die arm. Toe hy onder staan gaan die oom voort met sy vertelling, onverstoord: “Die hele kop moet afgehaal word om dit te vervang, die pyp is al te veel gelaslap. Ek sal moet terugkom daarvoor, oormôre.   

“Hoeveel oom?”

Hy kug so ‘n bietjie en vryf dan weer oor die yl wordende grys hare met die sakdoek, natgesweet en die ring wat die hoed maak, versteur. “Dit gaan ‘n paar rand kos juffie, maar moenie jou mooi koppie daaroor breek nie, ek sal ‘n plan maak, moet net gou bel.” En sonder om te wag draf hy na sy Ranger toe wat onder die enigste boom se skaduwee staan.

Monica staar hom agterna, Verdwaas. Wat nou? Dit sal seker nie anders kan nie, sy sal moet uithaal en wys. Planne sal later gemaak moet word maar vir nou moet hierdie windpomp in werkende toestand wees anders het sy beslis probleme. En opgee is nie ‘n opsie nie. Met vaste tred loop sy na die bakkie toe en wag met geboeë hoof dat die oom sy oproep klaar maak. Hy lag en vee or sy kop, en praat dan weer in sy kenmerkende bulderende stem, alles terwyl die sigaret se rook hom volg oral in die kajuit, soos hy grawe. Op langelaas kom ‘n pen te voorskyn en hy griffel sommer op die agterkant van sy sigaret-boksie ‘n nommer. Hy sê totsiens vir Fanie met ‘n laaste grappie en druk weer knoppies, so alles in een vloeiende beweging. Die oom is duidelik in sy element so tussen die wind, stof en hitte…onverstoorbaar.

Monica bly bid en hoop vir ‘n goeie resultaat. Uiteindelik klim die oom uit sy bakkie, als ruk soos hy op die stofaarde trap, stof al kolkend om hom.

“Goeie nuus doggie, Wouter van Grootvlei kan ons help met ‘n pyp. Ek moet hom net gou gaan haal. Dit is nou ‘n agtermekaar mannetjie daardie.”

“Hoe lank oom?” Val sy die relaas in die rede, sy het nie nou die krag vir ‘n storie nie.

“As als goed gaan behoort ek so teen 8uur vanaand terug te wees, kan ons oorslaap? Sommer so op die stoep, ek en Fielies is voorberei vir sulke onverwagte oorslapies,” en hy lag diep uit sy maag uit. “Dan kan ons voor die lig nog op is die pyp vervang en kort voor lank daardie water laat spuit in die dam. Het jy helpers?”

“Ja natuurlik oom, ek sal aandete reg hou.” Stem sy in, verlig. “En Klasie kan help, oom.”

“Kostes oom?” vra sy weereens… die spanning sny diep in haar senuwees in.

Ons sal praat oor ‘n knertsie doggie, moenie worry nie. Als sal reg wees.” en met dit gil hy op Fielies: “Klim Fielies, ons moet ry.

Sy volg die stofstreep tot by die grootpad en kyk dan na haar staalblom, ‘n baken van hoop in die stiltes en prewel saggies: “Jy sal weer draai al kos dit my ook wat. Dankie vir jou harde werk.” En met ‘n eerbiedige hand streel sy saggies oor die ysterpoot, liefderyk en teer; hy sal haar nie in die steek laat nie.

Met genoegdoening staar sy oor die veld, haar plekkie en sy sug tevrede.

Sy kry gaste en die kos gaan nie vanself gemaak word nie.

@LynelleClark 2017

Foto geleen by Lekkaslaap