'n Waagstuk van die liefde deur Lynelle Clark: Deel 1 in die nuwe kortverhaal

Deel een van 'n Waagstuk van liefde: 'n Kortverkaal geskryf deur Lynelle Clark

Wie nie waag nie sal nie weet of hulle ‘n goue geleentheid deur hul vingers laat glip het nie.

Dit is ‘n reel in ‘n boek wat my nou weer byval soos ek starend na sy foto kyk. Net so is dit ook met die liefde. Tweede kanse kom nie maklik op ons ouderdom nie – vernaamlik nie by sake van die hart nie; wanneer jy dit wel doen dan verwag jy liefde terug. Tyd is net te kort om dit te mors op ongeantwoorde liefde. Dit is die ou saai maai konsep wat ons almal so goed ken: ‘n Bybelse beginsel.

Jy wonder seker waarheen gaan ek met dit alles en of dié gedagtegang ‘n punt het. Miskien het dit miskien nie, ons sal maar saam hierdeur moet worstel om by die antwoord te kom. Al wat ek weet is dat ek lief is vir die man. Ek waag ‘n kans, hoe klein ookal, ‘n draadjie van hoop tot aan die bitter einde.

Dit is my normale gedagtegang die afgelope tyd: ek praat myself moed in wanneer die geduld min raak en die verlange alles oorheersend word. ‘n Tyd van afsondering waar ek niemand in laat in die kamers van my hart nie. My gedagtes altyd by hom, gevul met hom. Afwagtend. Hopend.

“Trieng trieng!…” my gedagteloop word onderbreuk deur die klanke van my Android. ‘n Irreterrende deuntjie wat ek dreig om te verander maar net nooit doen nie. Vies kyk ek na die caller ID maar dit dui ‘n “Unknown” nommer en sonder om twee keer te dink trek ek ‘n streep daardeur asof ek dit wil uitwis.

Waar was ek…o ja.

Ek het vergeet hoe seer ongeantwoorde liefde kan maak. Ek het vergeet van al die fases waardeur ‘n mens gaan wanneer jy met ‘n stukkende hart sukkel. As ‘n volwasse person is dit nie so maklik soos toe ons jonk was nie; tweede geleenthede nie iets waarop jy hoop nie. Nie op sake van die hart nie. En ek wil glo dat ek nie net ‘n stastistieke nommer is nie maar ‘n vrou van vlees en wie se hart tog die antwoorde sal kry waarna dit smag voor my uurglas leeg loop.

“Trieng trieng…!” ai, wie kan dit wees? Ek staar na die foon: die bron van my irretasie. Die aanhoudende gelui van die deuntjie—die emosielose klanke doen niks vir my beswaardheid nie, inteendeel dit vul my negatiewe gemoed nog verder sodat ek vies oor die ding vee en met ‘n sug antwoord: “Louise wat praat.”

Stilte begroet my aan die ander kant en ek kyk na die skerm; al wat ek sien is “Unknown” op my foon en ek is sommer vies vir myself.

“Hoe kan ek help?” se ek met ‘n defnitiewe ondertoon van ingehoue ergenis in my stem.

“Louise.” Kom die stem…’n bekende stem wat ek vier maande laas van gehoor het en my hart bokspring en mis ‘n slag.

“Dirk?”

“Is dit regtig jy?” verbasende opgewondenheid vul my stem – my hele wese.

“Dit is ek ja.” En hy gee ‘n skalse laggie en onmiddelik is die ondeunde groen oë voor my asof hy hier voor my staan.

Ek lag: nee, giggel vir ‘n wyle totdat werklikheid my oorspoel en ek gee ‘n skugter hoesie.

“Hoe kan ek jou help, Dirk?”

Hy gee weer ‘n skalkse laggie as hy antwoord: “Hoekom so formeel Louise?”

“Ek is nie formeel nie,” Antwoord ek hardkoppig: “net versigtig.”

Weer vul die geliefde laggie my oor en ek kan nie anders as om te glimlag nie. Hoe lank het ek nie gewag vir hierdie oproep nie? Elke dag gewens dat ek net nog eenmaal sy stem kan hoor. Nou is hy so naby dat ek sy teenwoordigheid kan voel. Weer bokspring my hart en vieserig skuif ek die foon na my ander oor. Het ek myself nie belowe as hy ooit weer sou bel dat ek hom sy fortuin sou vertel nie; in geen onduidelike terme nie. En hier giggel ek soos ‘n skoolkind al blosend omdat haar kys gebel het. Jy moet jou kop laat lees: dog ek by myself in die paar sekondes van stiltes.

“Ek verstaan maar alte goed en jy dink dit is seker snaaks dat ek nou bel na maande se stilswye. Maar ek wil met jou gesels en verduidelik as jy my ‘n kans sal gee.” Daar is ‘n versigtigheid in sy stem, fyn maar tog tasbaar deur die golwe en ek vat ‘n diep teug voor ek antwoord.

“Jy het verdwyn uit my lewe uit vir vier lange maande. My blatant geignoreer sonder enige verduideliking ten spyte van al die kere wat ek probeer het om kontak te maak.” Kon ek nie help om uit te byt nie. Katterig ek weet maar ek het deur hel gegaan die laaste paar maande, vir hom. Maar ek wil weet wat is die redes. Ek wil verstaan hoekom hy my net so gelos het sonder verduideliking: hy skuld my dit immers. Of ek hom sal terug vat is ‘n ander storie (wie bluff ek, natuurlik sal ek) maar ek moet nou nie te ver voor uit dink en begin lugkastele bou nie, betugtig ek myself.

“Kan ek jou kom sien?”

“Wanneer?”

“Nou?” Dirk is altyd so seker van himself maar nou gewaar ek die spanning in hom en besef ek dat dit vir hom ook moeilik moes wees.

‘n Vlietende gedagte wat my hart laat spring van vreugde—miskien sal dit goed wees om dit sommer gou agter die rug te kry en ek knik my kop. Die stilte rek en ek besef hy kan my nie sien nie en met ‘n knop in my keel stem ek in hardop en hy sluit af met: “Sien jou nou nou.” En ‘n stilte volg die spanning.

‘n Swanger stilte.

Ek ken hom goed genoeg om te weet hy neem nie ligtelike besluite nie en dit moes hom ‘n tyd gevat het om dit wel te doen. Hy sou alles mooi oordink het; vir ‘n ruk lank met die gedagte gespeel het totdat hy vrede het en dan die daad by die woord voeg. So onthou ek hom.

My refleksie weerkaats terug na my vanuit die kamer spieël en ek sluk. Ek weet sommer ek gaan nie genoeg tyd he om ten minste te bad nie maar ek kan darem net iets beter aan trek en my hare kam. My hand gly oor my heupe en vir ‘n oomblik maak ek my oë toe: herleef ek sy hande op my lyf. Dit was altyd eisend, uitdagend en verloklik en ek kon nie help om te droom oor die oomblik van aanraking nie—sy aanraking het my altyd weggevoer na onbeskryflike plekke—weer maak ek my oë oop en ek gewaar ‘n blos op my gelaat. ‘n Sagte glimlag begroet my en vir ‘n oomblik staar ek na my beeld. Ek lyk sag, verlief, soos ‘n bruid—stralend, en ek lag—‘n Uitbundige klank wat met oorgawe deur my ingewande bars en my hele wese vul met iets kosbaars.

“Ruk jouself reg Louise.” En ek stap weg van die beeld van wat kan wees. My maag ‘n maalkolk van lewe wat ek probeer ignoreer.

“Hierdie keer vat jy dit rustig. Hierdie keer laat jy hom toe om die jag werk te doen.” 
Kopiereg voorbehou.

@Lynelle Clark 2016

Volg die link vir Deel 2 van 'n Waagstuk van Liefde
Deel 3

Kom kuier gerus en vind uit wat gebeur tussen Louise en Dirk.

Jul terugvoer sal waardeer word.