Deel 2 van 'n Waagstuk van Liefde deur Lynelle Clark

Deel 1 kan hier gelees word
Deel 2 van 'n Waagstuk van Liefde
Deel 3

Alles goed en wel dink ek, hierdie man het my hart in die holte van sy growwe hande. Hande wat gewoond is om raak te vat. Hande wat sag maar hard kan wees. Hande wat my kan oopvlek want hy weet wat hy aan my doen—wat ek wil he. Dit het ek die meeste gemis.

“Ruk jouself reg, magtag Louise jy is nie meer ‘n kind nie.” En ek pluk ‘n skoon bloes van die hout hanger af en sit dit op die bed neer, ek blaai deur my rompe en haal een uit wat geskik is. Met ‘n diep gewortelde sekerheid maak ek myself gereed, vir hom. Ek het myself belowe om nooit weer ‘n man toe te laat om met my te mors nie; dat ek waar sal bly aan myself. Ek het baie geleer in die tydperk van alleenheid: die grootste les dat “dating” ‘n spel is en as jy nie die reëls ken nie verloor jy… elke keer. Nie weer nie…nooit weer nie. Dit is ‘n belofte wat ek aan myself gemaak het kort na die opbreek.

Van die oomblik wat ek Dirk ontmoet het was dinge anders, het ek hom in my lewe aanvaar en ‘n toekoms om hom gebou sonder dat daar enige werklike beloftes was. Elke ontmoeting het ek myself aan hom gegee sonder om twee maal te dink en elke oomblik ten volle geniet. Ek het geglo aan ons.

Hy het niks vir my weggesteek nie en ek was bewus daarvan dat hy ‘n getroude man was maar hulle was alreeds van bed en tafel geskei en het mekaar net gesien wanneer die kinders iets gereël het. Hy het my telkens verseker dat hy glad nie weer terug sal gaan na haar toe nie—dat daar geen kans op hereniging was nie. Ek het sy woord aanvaar, ek het immers dikwels by hom aan huis gekuier so daar was nie rede om te twyfel nie. Maar daar was tog altyd iets wat geknaag het: hy wou my nooit aan sy kinders voorstel nie en ek moes seker maak dat ek nie daar was as hulle wel daar sou opdaag nie. Ek het hom gekonfronteer die laaste keer wat ons saam was en hy het gesê dat die tyd nog nie reg is nie. Die manier wat hy oorgekom het, het my goedkoop laat voel. Ek moes sorg dat ek uit die huis is want hy verwag sy dogter teen 8 uur, in tyd vir ontbyt.  Ek het nog ‘n grap probeer maak en gevra of ek darem koffie kan kry voor ek ry terwyl ek die seer weg gesteek het. Op pad huis toe het ek bitterlik gehuil. Die trane het my oë so verdof dat ek amper in iemand se gat vas gery het op die snelweg maar kon betyds van baan verwissel. Twee dae later het ons ‘n vlietende gesprek gehad op WhatsApp maar nie een van ons het die Sondag oggend se gebeure opgehaal nie. Ek het toe geweet dat dit die einde was, maak nie saak hoe ek oor hom voel nie hy wou my nie meer in sy lewe gehad het nie. Dit was duidelik en soos ‘n verwerpte vrou wat nie goed genoeg is nie het ek terug geklim in my kokon. Die laaste paar maande was ek onherkenbaar vir myself. Weg was die laggende vrou wat in alles net die beste kon sien. Ek was huilirig, bakleierig en het myself afgesny van almal om my. 

Maggie het dit natuurlik nie toegelaat nie en op haar kenmerklike manier my besig gehou maar sy moes tog die trane gesien het, selfs die verslaenheid; ek het deur elke denkbare emosie van verlies gegaan. Soms was ek kwaad vir myself, soms was ek kwaad vir Dirk, maar die meeste van die tyd het ek verlang… so ontsettend verlang dat my hart in twee wou skeur by tye. En nou is hy terug…of was hy?

Met die vraag hoor ek die hek klokkie wat sy koms hard en duidelik verkondig. Ek kyk vir ‘n laaste maal na my weerkaatsing in die spieël en bespeur ‘n verwagting in my blou kykers, die onseker mantel is onmisbaar oor my. Wat gaan vanaand se besoek te weeg bring? Wonder ek weer. Die klokkie weergalm vir ‘n tweede keer en ek stap na die intercom en antwoord: “Hello, Is dit jy Dirk?”

“Ja.” Kom sy stem soos ‘n blik na my en ek druk die knoppie terwyl ek deur die venster hom dop hou. Hy parkeer die bakkie op sy normale plek en die deur gaan oop onmiddelik daarna, so asof hy dit elke dag doen. Moegheid is afgeets op sy gelaat—dit val my eerste op en my hart gaan uit na die man wat alles vir my geword het. Die volgende oomblik is hy voor my: wanneer ek die voordeur oopgemaak het weet ek nie maar toe ons oë ontmoet is dit van minder belang.

Vir oomblikke staar ek net na hom: my liefde straal uit my hele wese, ek weet dit sommer. Alles in my wil my arms om sy nek gooi en hom vaspen teen my bors en hom daar hou. Maar ‘n aanhoudende deuntjie versteur my en dwing my terug na die hede en ek maak verskoning en stap terug in die huis en kyk na die “Caller ID”. Maggie.

Ek het vir haar ‘n vinnige boodskap gestuur so tussen die klaar maak en sy het dit natuurlik nou eers gelees. Ek stel die foon op vibreër en draai terug. Ek sal later met haar gesels.

Dirk was reg agter my met die omdraai slag en keer my toe dit lyk of ek my ewewig gaan verloor. Ek kon nie help om my hand op sy bors te sit nie wat skok golwe deur my laat gaan.

“Als reg?” vra hy en ek knik terwyl ek die skielike knop weg forseer. Net om hom te sien en te voel na al die tyd maak die trane los. Hy lyk moeg, maerder as voorheen en verwese maar daardie oë deurboor my nogsteeds op dieselfde kenmerkende manier: ek kon altyd weg raak daarin.

“Kom ons gaan kombuis toe.” Se ek en draai om. Dirk hou van sy yskoue bier en ek weet sonder om te vra dat ek dit vir hom kan offer; hy volg my met seker tree sy teenwoordigheid tasbaar en warm agter my. Ek knyp my oë toe vir ‘n vlietende sekonde en laat toe dat sy teenwoordigheid oor my spoel. My vibrerende foon ruk my weereens terug en ek loop reguit yskas toe waar ek twee bottles uithaal.

“Sit asb.” Ek dui die stoel aan by die ontbyt hoek, ons gunsteling plek. Ek is verbaas oor my stem: hoe sterk dit klink ten spyte van wat in my binneste aangaan.

“Dankie.” en hy neem beide die bottles by my en maak dit een vir een oop. Ons neem albei plaas op die kroeg stoele en ‘n stilte daal oor ons neer terwyl ons die koue vog oor ons lippe laat rol, albei intens bewus van mekaar. Daar heers ‘n afwagtende stilte in die vertrek en vir die tweede keer ontmoet ons oë mekaar voor ek myne weer laat sak—hy het altyd gese my oë vertel vir hom presies hoe ek voel en my soms geterg daaroor. Dirk trek sy stoel nader en ons bene skuur teen mekaar. Ek weet ek moet weg beweeg maar hoe het ek nie verlang na sy aanraking nie en soos ‘n dorstige laat ek hom toe om my stoel nog nader te trek. Sy groen kykers deurboor my honger siel en ek baai daar in. Saggies sê hy: “Jy lyk goed Louise, mooi soos altyd.”

“Dankie Dirk.” En ek weet sommer ek bloos die oomblik toe ‘n skewe glimlag om sy lippe krul.

“Ek het jou gemis.” Sê hy en sy hande beweeg hoër op teen my bene en ek kan nie anders as om my oë toe te maak en hulle te geniet nie. Ek kan nie toe gee nie, nie nou nie; ek soek antwoorde herinner ek myself. Antwoorde wat net hy my kan gee en ek gryp sy hande vas met ‘n bravodo wat ek nie voel nie: “Jy is die een wat my gelos het—net so, sonder verduideliking, hoekom?”

Dirk leun terug teen die stoel en vat nog ‘n diep lang teug van die bier sy oë ontwykend op iets agter my. Die oomblik gebreek en ek wil myself amper skop maar ek druk deur. Die stilte rek hopeloos te lank na my sin en ek kan ne help om ‘n bietjie geirreteerd te raak met hom nie.

“Is jy geskei?” ‘n Knellende vraag en die antwoord gaan bepaal wat verder vanaand gaan gebeur. Beide van ons weet dit. Van die begin af het ek gesê ek stel nie belang in ‘n buitegtelike verhouding nie. Van die begin af was ek beslis oor dit en dit het nog nie verander nie.
Kopiereg voorbehou

@Lynelle Clark 2016

Deel 3 sal volg binnekort....