Die Genooides deur Lynelle Clark

“Santie, sal jy vir ons ‘n mooi uitnodiging skryf, asseblief?” Die matriekdogter kyk op van haar werk en knik instemmend.

“Watse bewoording wil Ma gebruik?”

“Die normale ding. Jy word hartlik uitgenooi om volgende Sondag te kom aansit vir ‘n familie-ete, so uit Ouma se kombuis - of so iets.”

“Gaan ons nou werklik aan met die ete, Wilma?”

“Natuurlik, Bertus. Die kinders is lus vir Ouma se kos. Jy weet almal het saamgestem dit is ‘n goeie idee.”

“Maar hoekom hier?” vra Bertus en kyk skuinsweg op van die skootrekenaar.

“Omdat ons huis die grootste is en almal kan akkomodeer.”

“Gaan Ma souskluitjies maak?” vra Albi of Albertus volgens sy identiteisdokument, met ‘n sjokoladebroodjie halfklaar in die hand.

“Natuurlik, my kind.”

“En pampoenkoekies,” sê-vra hy grootoog.

“Ja, en pampoenkoekies, boontjies … ,”

“Aggenee Ma, net nie dit nie. Ma weet ek hou nie van groente nie,” onderbreek hy sy ma.

Wilma kyk op van die resepteboeke wat oor die tafel gestrooi is en frons liggies.

“Maar jy eet dan pampoenkoekies?”

“Ja, want dit is soet en lekker.”

“Te veel soetgoed is nie goed vir jou nie, ou seun,” val Bertus die sestienjarige in die rede.

“Ek hou nie van boontjies nie.”

“Wel, ek gaan dit maak soos Ouma dit sou gemaak het. Kompleet - met ‘n klont botter en spek daarin.”

“Wie betaal vir al die kos?”

“Almal dra by. Katrien bring hoenderpastei. Karli maak bobotie met geelrys.”

“En rosyntjies?” vra Santie met opgewondenheid. Onmiddellik keep daar ‘n diep lyn tussen haar oë terwyl Wilma haar kop genoeglik skud. Wilma weet al wat gaan volg.

“Goeie genade, Ma. Wil julle hê ons moet ons dood eet?” vra sy verergd en lig haar kop vir ‘n wyle op van die werksboek.

“Dié kossoorte is besig om uit te sterf. Kitskos is nou die norm. Die lewe bestaan uit meer as net pizza en hamburgers. Ons wil hê julle kinders moet dit onthou. Daarom het ons besluit om dit te maak.”

“Ek dink eerder julle wil julle dood vreet.”

“Bertus! Jou taal asseblief.”

“Toemaar Ma, ons is erger gewoond,” mompel Albi tussenin.

“Moenie met ‘n mondvol kos praat nie. En jy en Wouter gedra julle Sondag. Daar word geen speletjies gespeel nie. Dit is ‘n familiedag.”

“So dit beteken ek moet opgeskeep sit met wat-se-naam van Karli,” sê Bertus en skud sy kop.

“Pieter is ook hier. Jy maak verniet of jy nie met Charles oor die weg kom nie.”

“Wat weet die man in elk geval van Afrikaanse kos?” vra hy vies, staan op en stap reguit na die yskas toe.

“Kultuur is aansteeklik en boerekos het mense nog altyd bymekaar gebring,” antwoord Wilma. Sy skuif die resep vir melktert eenkant toe en gryp ‘n ander boek en begin weer deur dit te blaai. Om die dood toe kan sy net nie Ma Ann se resep kry nie en geen ander sal werk nie.

“Ek dink nie die ding met Charles gaan werk nie.”

“Dit is nie vir ons om te besluit nie, Bertus. Dit is Karli se besluit.”

“Dit beteken nie ek moet die mannetjie aanvaar aan my etenstafel nie.”

“As hulle die knoop deur hak het ons nie ‘n keuse nie.” Bertus kyk gepynigend na Wilma, draai die bierbottel oop en vul sy glas vir die derde keer die aand.

“Ek dink in elk geval jy moet begin kyk na jou bier inname. Kyk waar hang daai maag.”

“Los my maag uit.” Hy trek die boepie in, maar net vir ‘n oomblik voor dit weer al bultend oor die belt hang.

“Jis, het Ma gesien hoe lyk Charles se maagspiere?”

‘n Dodelike kyk van Bertus laat Wilma haar antwoord sluk … maar ja, sy het gesien. Almal het dit gesien. Die betowerende prentjie het almal laat kyk en die vrouens behoorlik laat drink. Lank gelede het Bertus se maag ook so gelyk, maar dit was baie lank gelede; en sy verberg haar glimlag agter haar wynglas.

***

“Is jy seker jy het als onthou?” vra Bertus die Sondagoggend toe hy die laaste inkopiesak op die tafel neersit.

“Ja, ek is seker.”

“Dit ruik lekker, Wilma,” sê hy oor haar skouer toe sy die gaar skaapboud op die marmerblad neersit. Die stomende geur begroet haar neus en sy trek dit behaaglik in. Dit ruik nes Ma s’n, dink sy genoeglik.

“Dankie, Bertus. Dit is opgestop met stukkies spek en uie ook,” antwoord sy - die trots onverbloemd in haar stem.

“Nou praat jy! Kan ek proe?” Voor sy nog kan antwoord vat hy die skerp mes vas.

“Nee! Dit is vir later, nie nou nie,” betig sy.

“Net een proeseltjie, toe man.”

“Nee. Dit bly nooit by net een proeseltjie nie,” keer sy en sit die deksel terug op die kasserol.

“Jy is ‘n sadis,” grom hy en gee haar ‘n piksoen.

“Ek is seker jy sal kan uithou tot middagete. Nou nog net die souskluitjies, dan is ek ook klaar. Santie, kom laai die skottelgoedwasser vir die eerste lot, asseblief.”

“Ma hoef nie so te skree nie, ek is hier.”

“Moenie vir jou so parmantig hou nie, Santie. Werk net saam. Waar is Albi?” vra Wilma en kyk oor haar skouer na die TV kamer. Die TV is tot haar verbasing af en sy laat haar blik oor die res van die groot vertrek gaan.

“Hy is buite besig om die oprit te vee. Gisteraand se wind het weer die plek behoorlik bemors,” beantwoord Bertus haar vraag.

“Daar is nie nou tyd daarvoor nie. Die kind moet kom help om die tafel te dek.”

“Ek sal dit nou doen, Ma,” bied Santie aan.

“Die tafel moet geskuif word en is te swaar vir jou alleen.”

“Waarmee kan ek help?” vra Bertus.

“Ek is so lus vir ‘n koppie tee.”

Hy kyk Wilma vieserig aan, draai om en gaan sit in sy geliefkoosde stoel. Die volgende oomblik hoor hulle ‘n kardeur toeklap en Albi kom ingehardloop.

“Hy is hier, Ma. Hierdie keer met die swart Porsche.”

“Seker gesteel,” mompel Bertus.

“Wie Albi?” vra Wilma. Sy kyk op van die mengbak en gluur Bertus aan.

“Charles. Vrek, Ma moet sy arms sien.”

“Gedra vir jou, Albi,” grom Bertus. “Is die oprit skoon?”

“Ja, Pa.” Albi gaps ‘n gebakte skyfie aartappel; en voor Wilma nog kan keer is dit in sy mond. Die kraakgeluid ‘n goeie teken dat die aartappels krakerig is.

“Ouch … !” sê hy en Wilma se smalende glimlag spreek boekdele.

“Môre, môre,” groet Karli joviaal en plaas ‘n groot kasserol op die eiland neer. Sy stap oor en gee Wilma ‘n soen en drukkie.

“Hallo, Sus.”

“Charles is hier.” Sy wys na agtertoe waar die gebore Brit kop en skouers bo Bertus uittroon.

“Wilma, dankie vir die uitnodiging. Ek sien baie uit na die unieke ete.” Hy steek ‘n groot hand uit na haar. Sy Afrikaans rol van sy lippe asof dit die mees natuurlikste ding is en Wilma glimlag.

“Hallo, Charles. Daar is niks uniek hieraan nie. Dit is maar normale kos vir ons.”

“Dit klink so eksoties. Souskluitjies, pampoenkoekies, pannekoek en hoenderpastei,” noem hy dit stelselmatig op - elke woord duidelik en perfek uitgespreek.

“Ek sal nou nie boerekos eksoties noem nie, maar ek is bly jy is hier.” Wilma kyk na Bertus wat met rollende oë die gesprek volg en sy glimlag. Immers is die man in háár huis en as daar nou een ding is waarop Ma Ann gesteld was, was dit gasvryheid.  

“Mense, maar dit ruik lekker hier binne,” groet Pieter gul en Karlien gee elkeen van haar susters ‘n stywe druk.

“Hallo julle. Kom in en maak julle tuis. Waar is my peetkind?” vra Wilma.

Klein Magda is die laatlam in die familie en word deur almal bederf. Toe Karlien en Pieter hulle verwittig het van hulle peetouerskap, was hulle aangenaam verras en hulle geniet die kleinding terdeë.

“Sy slaap. Pieter het haar sommer op die sitkamerbank neergelê,” antwoord Karlien terwyl sy elke bak se deksel lig en daarin kyk. Net voor sy die kastrol wil oopmaak keer Wilma haar blitsig.

“Asseblief, moenie oopmaak nie! Die keer moet daai souskluitjies reg uit kom of ek gee dit op vir ‘n bad job.”

“Souskluitjies. Ek lief souskluitjies,” roep Pieter uit. Hy haal twee botteltjies uit hulle ysboks en oorhandig een aan Karlien.

“Hou asseblief duime vas dit kom perfek uit hierdie keer.”

“Ja, laas het Ma ons met kluite gestraf. Daar was niks fluffy daaraan nie,” laat hoor Albi en Wouter glimlag skeefweg.

Wilma gluur hom aan, maar glimlag tog. “Help vir Santie met die tafel, julle twee,” gebied sy gemaak streng en die twee tieners draai om na Santie wat alreeds die wit tafeldoek oopgooi.

“Wanneer kom Pa en sy nuwe vrou?”

“Hulle behoort nou enige tyd hier te wees,” antwoord Wilma angstig. Sy kyk na haar horlosie en dan na die stomende kastrol.

“Ek is seker dit gaan perfek uitkom,” praat Charles en sy knik. Sy is nie so optimisties soos hy nie.

“Is daar nog iets wat gedoen moet word?” vra Karli.

“Nee, als is onder beheer. Jy kan miskien net ‘n ogie hou oor die tafeldek. Ek wil hê ons moet eet sodra Pa-hulle kom anders word die kos koud.”

“Reg so.” Karli hak by Charles in en alle oë volg hulle waar hulle vriendelik met die jonger klomp begin skerts. Dan kyk hulle vir mekaar. Die Britse biljoenêr se onderwêreldse konneksies spel net moeilikheid. Sy ouma, ‘n boerenooi van Cullinan, is die rede vir sy liefde vir die taal.

Oupa Theuns sou Charles by die deur uitgeboender het bloot net omdat hy ‘n Engelsman is. Sal Karli veilig wees, of moet hulle haar keuse eerbiedig? Net tyd sal leer.

Op daardie oomblik slaan ‘n kardeur toe en Bertus stap voordeur toe.

“Kom in, Pa … Elize. Welkom,” groet hy. Wilma stap nader en druk haar pa styf vas.

“Hallo Pa … Elize,” groet sy en staan eenkant toe dat hulle kan in kom.

“Ek het soet patats gebring. Jou pa sê julle is baie lief daarvoor.”

“Dankie, Elize. Ja, ons is.”

“Jis, Tannie. Baie dankie,” roep Albi uit en kom staan ook nader toe Wilma die deksel so effens lig.

“O donderdag!” gil Wilma. Wit water borrel oor die rand en sy trek dit haastig oor na ‘n koue plaat wat ‘n sissende spoor agterlaat.

“Wat nou?” vra Bertus.

“Ek het van die souskluitjies vergeet,” roep sy verbouereerd uit. Die hele stoof is bemors. ‘n Onaangename reuk slurp die welriekende geure in tot ‘n onherkenbare reuk. Bertus gooi die vensters oop. Pieter pluk die agterdeur oop.

“Ek is seker dit sal reg wees,” laat hoor Charles naby haar. Al die bemoedigende woorde kolk om Wilma, maar sy hoor niks en haal die deksel huiwerig af.  

“Ek hoop so.”

“Laat ek help daarmee. Waar kan ek dit afgooi.”

“Nee, ek het die water nodig vir die sous,” keer sy Charles wat regstaan met sy bultende arms om die kastrol op te lig. Hy tree terug en Wilma neem ‘n opskeplepel. Sy diep in die kolkende massa terwyl sy ‘n skietgebedjie opstuur - haar hart in haar keel.

“Hier is ‘n bordjie, Sus,” bied Karlien aan. Dankbaar vat sy dit en sit een perfekte bolletjie daarin. Versigtig steek sy deur dit en dit val oop – mooi uitgerys en geurig.

“Dit lyk perfek, Sus,” sê Karlien en gee haar ‘n drukkie.

Wilma slaak ‘n sug van verligting en werk vinnig om die kluitjies na ‘n ander bak oor te plaas. Dan sprinkel sy dit mildelik met kaneelsuiker en voeg klontjies botter oor die lae. Laaste volg die sous en sy kyk op. Alle oë is op haar gerig, Karli se minsame glimlag die laaste wat sy sien voor sy die kasserol toemaak.

“Daar … ons is klaar. Kan almal kom aansit?” vra sy met ‘n moeë stem.

“Albi, Santi. Is die tafel klaar gedek?”

“Ja, Tannie,” antwoord Wouter.

“Waar is die twee?”

“Hier, Ma. Sjoe, moet al die vensters oop wees?” vra Albi en gryp die eerste vensterknip en slaan die venster toe. Bertus maak die res toe, sy glurende blik op Albi wat eenkant toe staan.

“Dit lyk baie lekker, my kind. Nes jou ma se kos,” sê Pa Jan en gee haar ‘n drukkie.

“Dankie, Pappie. Vandag verlang ek baie na Ma.”

“Ek ook,” beaam die ander dogters. Elize skuifel eenkant toe en Charles gaan staan by haar.

“Ek is Charles.”

“Aangename kennis,” groet sy en kyk na haar pa; en dan na Wilma voor sy die aangebode hand neem.

“Kom sit almal. Pa, sit op die kop en Elize, jy kan aan sy regterkant sit. Sus, Pieter, julle kan in die middel sit. Jul kinders sit oorkant Oom Pieter-hulle. Karli, Charles, julle kan hier sit,” wys Wilma aan en elkeen gaan sit terwyl sy en Santie die kosbakke op die tafel sit.

“Dit lyk nou sommer baie lekker, Ma.”

“Ja Tannie, dit lyk soos ‘n fees.”

“Mammie!” gil die kinderstemmetjie vanuit die sitkamer.

“Ek sal haar kry, tannie Karlien.”

“Dankie Santie.”

“My ma het gesê dat die Afrikaanse kultuur gevind word in die sintuie van ons menswees. Vandag kan ek dit ruik en sien uit om dit te proe ook,” val Charles weg en almal se oë draai na hom voordat Pa Jan hom antwoord.

“Dit is nou wyse woorde daardie, jong man.” Hy gee sy bord aan vir Elize. “Lekker warm,” voeg hy by en glimlag vir Wilma. Warm borde is vir Pa Jan ‘n baie belangrike element van enige goeie ete. Gelukkig het sy dit net betyds onthou.

“Sal Pa die seën vra, asseblief?” vra Bertus en all koppe sak. Selfs klein Magda sit stil op haar pa se skoot, vinger in die pruilmondjie.

Pa Jan knik en almal vat hande. Charles, wat langs Bertus beland het, bied ook sy hand aan en Bertus kyk na Wilma wat sy hand hard druk. Hy sit sy hand in Charles s’n en Pa bid.

Wilma staar na die groepie langs die tafel - dit is háár familie. Dan beland haar blik op Charles wat met geboë hoof na Pa luister. Daarenteen, staar Elize strak na haar bord. Soos altyd is sy eenkant, maar op haar plek. In die twee jaar wat hulle al getroud is, is sy nogsteeds ‘n vreemdeling en miskien is dit tyd om dit te verander. As hulle Charles kan aanvaar, kan hulle haar ook aanvaar.

Wilma skiet ‘n gebedjie op en wanneer Pa amen sê kyk sy na haar stiefma en sê kliphard:

“Ma Elize, die patats lyk lekker. Ek kan nie wag om daarvan te eet nie.”

Die vrou lig haar blik, verbasing in die dieptes. Vir die eerste keer merk Wilma op dat hulle bruin is net soos hare; en sy glimlag breed vir haar en dan vir haar pa. Hy gee haar ‘n waarderende kopknik. Dan verskuif sy haar blik na die res van haar familie toe.

Dit is waar wat Charles se ma gesê het, dink sy. Kultuur bring ons saam, ongeag die verwantskap.

Kopiereg Lynelle Clark

Grepe uit My Lewe: Hoofstuk 3: Deel 2

 

Dit vang my altyd onkant; die verwagting, teenoor die realiteit. ‘n Mens sal dink dat wat ek verwag en wat werklik gebeur my nie meer onkant kan vang nie. Maar dit doen. Die verwagting het getaan en die werklikheid staar my in die gesig en dit sny diep. Soms wens ek dinge wil vinniger gebeur en nie so uitgerek word nie. Of hoekom moet ek alweer hiermee sukkel?

Skoonmaak bring mee dat jy met goed moet deel en dit vat tyd. Daardie dinge wat in jou verlede weggekruip het, kom nou na vore en staar jou in die gesig. Soos bondels stof lê dit oral in die hoeke van jou siel. Die walgende reuk van dood sweef op en kriewel jou neus en jy nies totdat die trane vloei. Allergex gaan nie hier voor help nie. “Elbow grease” wel, plus om myself te vergewe, en om ander te vergewe met kamers vol genade. Dit is ‘n moeisame proses en daar is dae wat ek net nie lus is daarvoor nie.

Na vier maande van geweldige pyn, is my arm nou meer beweeglik en word dit makliker om bokse rond te skuif. Ek het nuwe respek gekry vir mense met sportbeserings of ander liggaamlike gebreke.  Die liewe vader weet dit is vrek seer. Dit maak nie saak hoeveel keer jy probeer iets doen nie jou liggaam werk nie saam nie. Skielik mis jy die vryheid van beweging en kyk jy verlangend na mense wat dit wel kan doen. Dan klop selfbejammering aan jou deur en jy moet deur dit druk om nie verswelg te word in die selfbejammering-partytjie nie. Kompleet met ballonne, rooi koeldrank en streamers.

Wanneer jy uiteindelik wel daarby uitkom bring elke nuwe skuif ‘n nuwe vlaag van stof mee en weer word jy gedwing om met die nuwe gevoelens te deel. Dit het party dae gevoel soos ‘n maalkolk waarvan ek net nie kan losbreek nie.

Dit is waar wat Salomo in al sy wysheid geskryf het: “Dit is daardie klein jakkalsies wat die wingerd verwoes.” Dit sluip baie subtiel rond en wag totdat dit iets sien wat kwesbaar is en dan fokus dit daarop. Soos ‘n dief in die nag sluip dit al hoe nader en wanneer jy dit die minste verwag val dit aan. Dit gaan gewoonlik vir die nek maar sal aan enige iets byt om jou te verswak tot waar jy heeltemal ingee en gaan plat lê. In my geval was dit my skouer. En die kommentare van familielede. Ken my familie my dan nie? Is gewoonlik my weervraag. Hoekom sou hulle so dink van my? Voel almal so?

Ek weet nie van julle nie maar wanneer ek beskuldig word van iets so absurd slaan dit al die lug uit my seile uit en laat my lam. Dan gaan delf ek diep rond in my geheuekabinet en inspekteer en evalueer elke aantuiging. Is dit waar? Ens.

Maar ons het altyd ‘n keuse. ‘n Keuse om terug te baklei of terug te staan en toe te laat dat die Here ons lei. Immers belowe Hy om my te beskerm en selfs te verdedig. Hy ken my hart. Hy weet waarmee ek sukkel en waar my swak plekke is. Daarom, wanneer ek swak is, is Hy sterk. Dit is dan wanneer die emosies en gebeurtenisse waarmee ek lank terug gesukkel het opnuut weer verrys uit die as.

Daar is baie bitter herinneringe waarvan die rowe nog nie afgeval het nie, in my lewe. Dan is die mooi minder mooi en die glimlagte geforseerd. Ek is een van daardie mense wie se emosies openlik op my gesig wys. Die besef dat jy nooit met daardie gevoelens gedeel het nie en die rede hoekom jy nogsteeds optree soos toe, ‘n helderheid wat jou eintlik laat klein voel.

Skoonmaak is beslis nie maklik nie. Die deurbrake is ver uit mekaar uit maar wanneer dit klaar is en die stof weggegooi is dan haal jy vrylik asem.

Dit is waarheen ek mik. My doel om eendag heeltemal vry te kan wees van hierdie juk.

Miskien eendag kan ons ‘n allergiese pil drink teen dit. Maar tot dan moet ons met hierdie dinge deel op die ou manier. Dit maak ons immers sterker en maak ons pad duideliker.

En God is getrou. Hy sal ons nooit los nie.

©LynelleClark

Grepe uit my Lewe: Hoofstuk 3

 

Hoofstuk 3

Skoonmaak

Deel 1

Skoonmaak is nie 'n aangename aktiwiteit nie. Dit los jou gewoonlik sweeterig terwyl die reuk van stof aan elke deel van jou menswees kleef. Tog is die gevoel van verligting en tevredenheid soos 'n vars briesie wat deur elke ledemaat trek en jou aanspoor om nog verder te gaan, dieper te delf totdat elke hoekie skoon is.

Vir bykans 'n jaar maak ek skoon. Ek verlaat FB groepe wat niks bydra tot my groei nie en waar ek glad nie betrokke is nie. Die 5000 FB vriende waarin ek eens geroem het het nou verminder na omtrent 3000 en nogsteeds vind ek nie-aktiewe blaaie so die nommer kan nog verder verminder.

My aanvaar rate is nou minder en ek is okei met dit. Die druk van 'n knoppie is eintlik baie maklik. Ek voel nie meer verplig om elkeen tegemoet te kom nie. Ek is nie meer geneë om mense in my kring te aanvaar bloot net omdat ons spore laat nie. As die Heilige Gees wys nee dan is dit so.

Kindle is nou talle boeke ligter. Fotos van weleer wat niks bydra tot my sielevreugde nie is ook verwyder. Tot die meer tasbare laaie en bokse wat die kamer en stoor volstaan. Laaie gevul met aandenkings — sommige met verkeerde herinneringe, ou besigheidskaartjies en joernale wat nou niks meer beteken nie. Dit is als deel van die verlede.

Toe Vader begin wys het dat dit tyd is vir skoonmaak het ek opgesien teen dit want ek het geweet dat trane deel gaan wees van hierdie opdrag. Soms moes ek stop en eers die gevoelens verwerk voor dit verwyder kon word. Soms was daar geen dink nodig nie, dit was net 'n kwessie van druk 'n knoppie en dit is weg. My gemoed ligter en die rekenaar skoner.

Veral die laaste twee weke het ek meer doelbewus te werk gegaan om seker te maak dat elke hoekie skoon is. My fokus nou ingezoom met groter presiesheid.

Nou ervaar ek net die vars bries wat deur elke grein van my wese gaan en my vul met 'n nuwe doel. Ek het nog 'n ent om te gaan, veral die menige bokse wat nog geseël staan en wag om oopgemaak te word maar met elke dagboek wat in die snippermandjie beland word die vrag al ligter. Die wroeginge makliker om te oorkom en die las minder.

Om skoon te maak vat tyd maar dit is die moeite werd. Party dae is die rug seer, die skouers in kloppende protes en die knieë lam maar dit is die moeite werd. Hoekom ons so vasklou aan goed verstaan ek nie maar wanneer dit weg is dan laat dit jou met soveel vrede.

Die week tydens die skryf konferensie het ek tot dieper insig gekom en die ywer om skoon te maak het nou selfs intenser geword. Dinge wat ek oorgeslaan het is nou makliker om te laat gaan. Trane word afgevee en die kop word skoon. Sommer so 'n lekker gevoel wat deur my are bruis en my ligter laat.

Wat ookal Vader besig is om te doen in my lewe, ek val net in. Dit is tyd vir nuwe dinge.

©LynelleClark2022

Geblik of gebottel? Deur Riki Malan

Hierdie storie het my so geïnspireer dat ek dit graag wou deel. 

Riki Malan het die rubriek as 'n opdrag ingehandig tydens die pas afgelope Kompetisie 10 van Skryf jou Storie en Diggroep vir Beginners en Begaafdes. Sy het die algehele sesde plek ingepalm tydens die kompetisie en met haar toestemming deel ek dit graag met die lesers. 

Riki is sonder fiemies en skryf soos sy praat. Sy is opreg en mensliewend en sê 'n ding sonder vertoon. 

Sluit gerus aan by die groepe ... wie weet jy kan dalk ook een van die wenners wees. 

Is daar 'n plek waar ou vergete drome woon? Dalk op 'n eiland waar hul saamtrek en met nostalgie gesels oor wat kon wees, oor sukses en akkolades wat net lang stiltes geword het. Stories wat mekaar met vreugde vul, maar ook hartseer laat oor wat nooit sal wees nie? Die blink van die drome begin taan en die blou-pers vlekke verklik die verloop van tyd.

Geblik of gebottel ... drome het nie 'n vervaldatum nie. Vir elke jaar wat vir my gevoeg word, voel dit asof tyd my nukkerig en aspris van agteraf inhardloop. Ek wil my hande opsteek en aan tyd se wysers hang om die tik-tak te rem, al is dit net vir 'n wyle.

Hier in die tweede rondte van my tweede beurt, wil ek my lewe dubbel ervaar en dorstig indrink voor ek weer vergeet. My drome van lank, lank gelede afstof en blink opvryf met Brasso en 'n sagte lap. 

My eerste droom glimlag haasbek vir my - 'n "Teenage-pop"-koek vir my drie-en- sestigste verjaarsdag - versier met wit en pienk skuimpies, gepak oor 'n tjoklitkoek in die vorm van 'n hoepelrok. As kind was dit vir my die mooiste koek ooit. Dalk is dit nostalgie, maar hierdie jaar is dit myne.

My tweede droom het letterlik in my lewe ingejaag - 'n 1968 Ford Mustang. As tienjarige val ek gat oor kop oor kroon vir die fliek "Bullitt," waarin Steve McQueen die hoofrol vertolk. Ek en Steve het sonder remme saam deur San Francisco se strate gejaag en my hart het vinniger geklop as wat daai Mustang se perde kon gallop.

Hierdie droom bottel ek vir eers, nie net oor finansies nie, maar veral oor die prentjies in my kop. Daar is 'n liedjie wat sê: "your hip bone is connected to your thigh bone" en dit is nie waar nie. Sou ek nou só laag moet buk om in die Mustang te klim, sal dit beslis die dag wees waarop ek uitvind dat my heupbeen aan my enkelbeen, wensbeen, holspier en lagspiere gekoenêk is. Dus, bottel toe met jou.

My derde droom wys dadelik potensiaal en ek voel laf en wil besig raak, want daar is geen rede om nie 'n regte, outydse "garage party" te hou nie! As tiener was hierdie my "sweet sixteen" droom. Sewe-en-veertig jaar later gaan ek self sorg dat die "crinkle paper" geknip en dan skuins van hoek tot hoek oor die plafon gespan word. Die platespeler in die hoek staan gereed om "Springbok Hits" te speel; en die tafel teen die muur gaan gelaai word braaivleis, broodrolletjies en gesnyde tamaties. Die Oros in die emmer wat met twee blikke vrugte in stroop gemeng sal word, moet dien as drinkgoed en sommer ook poeding. Die parytjie gaan afskop af met CCR se "Hey tonight" en afsluit met almal wat uit volle bors saam Cliff Richards " Forty Days" sing. Hierdie droom gaan voor 2023 'n groen regmerkie kry. Hoera!

Terwyl ek onder my Bidboom sit en 'n duik in die kondensmelkblikkie suig, wonder ek wat laat mens jou drome langs die pad verloor of sommer net oorboord gooi. Het jou droom 'n vuuroffer geword om ander warm te hou? 

Die afgelope week het ek met 'n paar vriende gesels oor drome wat was, oor nou en en waar dit heengaan.

"Riki, wanneer realiteit by jou voordeur instap vlieg meeste van jou drome by die agterdeur uit. Trou, werk, kinders, rekeninge, verpligtinge en SOS (same old shit) kruis daagliks jou pad." 

En jou droom?" vra ek. "Is daar iets op die horison wat blink?"

"Net 'n Gadget wat die seer van die verlede uit my brein kan skoonvee en die onnodige bagasie wat mens daagliks saamsleep kan laat verdwyn, ou Rix. Dit is nou my enigste droom." My hart lê skeef vir haar.

Volgende bel ek my bendemaatjie. "Myne bendemaatjie, drome loop dood in doodloopstrate. Daar waar jy die agterste potjie op die stukkende stoofplaat is en elke dag aan die agterspeen moet suig." Haar stem breek terwyl my hart breek.

Deur al die jare wat ek haar ken, bak sy vir 'n inkomste. Elke keer as Koos sy werk verloor as gevolg sy Pethidine-verslawing, moes sy bedags uitspring om te werk, net om saans te kom bak terwyl sy  bid vir bestellings. Hoeveel keer moes sy die handelose leisels optel? Trek na familie, na vriende, na amper op straat? Te veel keer.

Na Koos se dood werk sy hard, word mens en begin lag en huppel. Sy verloor gewig, raak verlief en gooi haar nuwe liggewig hartjie in hande waar dit nie hoort nie, spaargeld en al.

"Nou is ek weer terug waar ek was net na Koos se dood. Elke dag kyk ek in my seun se oë vir onderdak en een bord kos per dag. Agtien ure 'n dag werk ek, Rix. Bak, maak huis skoon, was en stryk, kook en doen skottelgoed, maar dis nooit genoeg of goed genoeg nie," snik my bendemaatjie. 

Hoe vra ek nou hierdie rou vrou met die breekstem of sy nog drome het?

"In al die jare, tussen my gebede en drome, het die Here nooit my kinders honger bed toe laat gaan nie. So, ek moet glo aan my drome. As ek dit nie doen nie, wie sal dan? Ek droom oor 'n huis van my eie waar ek heeldag kan bak ... oor karre wat reg rondom die blok parkeer om hul bestellings te kom afhaal."

"O ja, en iemand wat my kan lief hê. Ek wil in sy oë kyk en sien dat hy dink ek is mooi en nie net goed genoeg nie, maar die beste. Ek wil nie meer naai en nooit swieties kry nie, ek wil swietieswaardig en blomwaardig wees - sonder sooibrand en trane oor 'n bord kos en 'n dak oor my kop. Net dìt, Rix, net dit."

Fokkers, dis wie. Dit is fokkers wat jou drome uitmekaar skeur en dit met hul vuil voete vertrap en vermorsel. "Kyk nou só, skielik kan DÍT skilder, skets, skryf, dig, klei gooi en bak. As-se-fokken-blief, pure wensdenkery!" Pimpel en pers geknyp swem jou drome dan maar vir Dooie-drome-eiland.

Hier op my dak met 'n fiela en tee weet ek dat wens en droom nie dieselfde is nie. Ek wens gereeld my buurvrou moet 'n kramp in haar poephol kry, maar glo my, ek wil nié daaroor droom nie! Jy sien, dit is die ding van wens. Daar waar hy op sy gat sit, sal hy bly sit tot hy in sy laaste gat ingly en onder die kluite beland. Fluit-fluit fêkoff.

My voortrek droom van die afgelope tien jaar het amper net 'n wens gebly, totdat dit skielik drie maande gelede vlerke gekry het. Ek en Vlam-my-Lam het Oos-Rand toe gery en besigheid loop doen.

Sewe erwe langs mekaar met sewe woonstelle, sewe groot eenmankamers en 'n groot ronde dubbelverdieping-huis op elke erf. Die grondvloer van die ronde-huis dien as winter kombuis met 'n kaggelvuur en rakke vol boeke en 'n lang eet- en     kuiertafel. Lag, gesels en liefde sal ons kombuistaal wees terwyl "Die Waarheid"-radiostasie 24/7 uitgesaai sal word. Die boonste verdieping is die somerkombuis, met baie koelte; en 'n ligte bries wat van die see se kant af inwaai.

Hoe gelukkig vir ons dat my en Vlam-my-Lam se drome aan "paralelle spesies" behoort. 'n Groot werkswinkel en opleidingsentrum om dít waarvoor hy gekwalifiseerd is te kan uitleef. Om oud en jonk 'n kans te gee om te "qualify" as die room van elektrisiëns in hierdie land - sonder matriek, want daai papiere is blank domino's.

Sy oë blink terwyl sy hande en die honde saam gesels. "Rixter, ek kan nie wag nie, my ou. My hol brand spierwit soos 'n goeie tweedehandse kar. Ek is reg om weg te spring." 

"Ek sien jou, Vlam Malan."

Dit is my droom is vir jóú. Jy, wie jou menswaardigheid verloor het deur onwaardige mense; jy, wat weggooi is deur jou kinders. Siele wie se oë kraak en breek terwyl hul droomloos smeek om aalmoese, want die werklikheid van honger is seer.

Eensaamheid is 'n bliksem. Hierdie veilige hawe is joune, kosteloos. Die prys is liefde, daagliks betaalbaar met lag en bietjie simpel lawwigheid.

Binne twee jaar gaan ek die rooi tapyt vir jou uitrol. Hier waar jy weer jouself kan vind terwyl jy leer om jouself weer te koester en lief te hê.  'n Plek waar die holtes van jou voete perfek gaan pas. Jou eie plek, teen jou eie pas, op jou eie tyd.

Welkom by God se Spens waar jou drome, gebottel of geblik, weer begin asemhaal. Die Brasso en sagte lappie is onder die wasbak. Help jouself.

Drome is gebede wat deur die Here self beantwoord word. Mooi drome vir jou.

Julle moet my nou asseblief eers verskoon. Ek wil gou gaan kyk of ek Ansie voor in die ry by Liewe Jesus kan indruk vir haar dak en bord kos, sonder sooibrand en trane. Ek weet jý sal verstaan.

Kopiereg Riki Malan 31 Julie 2022

 

Grepe uit my Lewe: Die volgende deel van my kamer.

 

Die Skoppenskamer

 

Daar was verskeie vertrekke in my lewe, maar geeneen het ‘n blywende herinnering soos dié vertrek in my lewe gelaat nie. Van hier af noem ek die vertrek my Koningin van Skoppenskamer. Die 3.5x6 kamer klink te klinies en tegnies. Die vertrek is meer as dit. Hier het ek gedroom van wêreldreise, ander tale geleer, weggeraak in die bladsye van boeke, musiek geluister, en huiswerk gedoen.

In my dertig jaarlange afwesigheid was my lewe ‘n skoppelmaai-rit van plesierigheid, rillers, onverstaanbaarhede en insiggewende oomblikke wat spore in my lewe en gemoed gelaat het.

Buite dié vier mure het ek kinders gebaar, hulle groot gemaak en vir hulle ‘n huis geskep. Ek het hulle gehelp in hul transformeringsjare en ‘n anker gebly totdat hulle die huis verlaat het. Hierdie huis was omvou met drome, deurgebidte wonderwerke, volop liefde en vriendskap.

Hier het ek ook tot bekering gekom en God leer ken op opgewonde wyses wat my laat glo het in die wonder van ‘n Hemelse Vader. Hier het ek my kinders in die hande van die Here geplaas ongeag hul lewenskeuses en bly steeds by hulle staan. Maar hier het ek ook seergekry, en als verloor, insluitende my selfrespek. Daardie seer het my op die ou einde teruggedryf na die Skoppenskamer sodat ek weer myself kon ontdek.

Toe ek terugstap het dit gevoel of ek nooit weg was nie. Die donker-pienk gordyne en bypassende duvet was nog daar. Nou het dit meer soos cherise gelyk en ek het daarvan gehou. Die enkelbed was vervang met ‘n dubbelbed en my sussie was natuurlik nie daar nie. ‘n Hele kamer vir myself. Lekker.

Hier moes ek weer my voete vind ... moes ek weer leer om te oorleef op my eie - my menswaardigheid geskend met komplekse sere, wroegings en bitterheid. Die Here was nie meer in die prentjie nie. Die seer was te seer en ek was bang ... ongelooflik bang. Die vrees was soos ‘n halsnoer om my kop wat my ledemate verstar het op die deurdrumpels van winkels, en my kop stil. Dit het my drie jaar gevat om deur dit als te werk, te aanvaar en aan te beweeg.

Weer het ek die Skoppenskamer verlaat en by Isak ingetrek en vir agtien maande het ek die kamer verruil vir ‘n dubbelverdiepingmeenthuis. Toe die lewe my weer ‘n uitklophou gee, moes ons terug na die kamer. Ek het die skuif teëgestribbel, maar daar was geen ander uitkoms nie tensy ek in die straat wou gaan bly.

Ek haal my hoed af vir mense wat daardie roete volg. In my worstelingstyd het ek besef hoe papbroek ek eintlik is. Die straat se roep as uitkoms was ‘n foltering wat ek vir baie jare moes wegsteek, die kreet soms te hard en te helder terwyl vrees my wou doodwurg.

Toe ek weer ontvanklik word vir die stem van die Here, het Vader deur ‘n profetiese persoon laat weet daardie vrees is ongegrond — dat daar nou vir my ‘n nuwe bladsy is. Toe eers het ek ontspan.

My Skoppenskamer is nou ‘n veilige hawe waar ek leer, groei en standvastig word.

 @Lynelle Calrk 2022

 

July Book Sale by Lynelle Clark

 

The e-book July book sale at Smashwords is in full swing.

Follow the link, download the book or books of your choice.

And when you are done, leave a review.

And in South Africa, these books are available in paperback, and on sale. Visit my website for more information.

https://www.smashwords.com/profile/view/lynelle2012

https://www.kreativcollectiv.com/

1. A Pirate’s Wife. Do not judge a book by its cover. Purchase links: SMASHWORDS ● AMAZON ● BARNES & NOBLE ● KOBO BOOKS ● SONY ebooks • A PIRATE’S WIFE | KREATIV COLLECTIV

2. Bella's Choice Two roads. One choice. Purchase links: AMAZON ● SMASHWORDS ● BARNES & NOBLE ● KOBO BOOKS ● SONY ebooks • KREATIV COLLECTIV

3. Blood Mines Purchase links: PRINTED BOOK: GROUP 7 PRINTERS ● SMASHWORDS ● AMAZON • KREATIV COLLECTIV

4. GedagteKringe, 'n Afrikaanse Bundel Purchase links: AMAZON ● SMASHWORDS ● BARNES & NOBLE ● KOBO BOOKS ● SONY books

5. Juweel van die Oosgrens. KREATIV COLLECTIV • AMAZON • SMASHWORDS • BARNES AND NOBLE

6. Love at War. A love story. KREATIV COLLECTIV • AMAZON • SMASHWORDS • BARNES AND NOBLE • KOBO 7. Nonfictional books available on author’s website: Writing Journal for beginners Creative Writing Free Ebook R100 So, you want to be a writer? Creative Writing $0.99 Ebook R100

Beta Readers Wanted: Source of Joy by Lynelle Clark

 

Source of Joy is the first book in the Connection series.

The document is available in Google Docs. Just email me for the link at lynelleclark@gmail.com.

I try to add a chapter a day so any feedback will be appreciated.

So far it is a 90k draft.

Genre: multi-generational family saga, Christian fiction, romance, mystery, and adventure.

 Questions to consider throughout the storyline:

1. How realistic do you find the characters?

2. Is there any part within the story that's unclear?

3. Since I know little about America or ranch life in general, your input in any of these topics will be taken into consideration. I try to do as much research as possible, but it's possible to still miss something. This will help to make the story more believable.

4. Are the characters realistic and relatable?

5. Does the storyline have a good flow or are there areas that needs to be rewritten?

 

Synopsis:

Source of Joy is a story of love and loss that brings a few generations together in a mutual bond of understanding and faith. Following the path of less resistance, be faithful to one’s dreams and God’s word might be harder than they thought.

One woman’s quest to be reunited with her son has a snowball effect on all she encounters. Trapped in a loveless marriage, Simone Stevenson walks a road of unfulfilled dreams while she remains in the shadows of a foolish man. As soon as her son follows his dreams, she withdraws in a shell of propriety and becomes a puppet with a lonely existence.

When she tastes the freedom at the Calloway Ranch, she realised she cannot return to her old manner of life. Back in South Africa, danger meets her as John Stevenson's secrets threaten to surface. She learns to cope with this growing tension and spend much time against the mountains of Camps Bay for guidance. That her son is happy helps to ease the pain of separation and she waits patiently for her next move.  

Bending the rules to keep his secret, John Stevenson will stop at nothing. Even commit murder if that will keep his secret safe. Living a double life, he soon realises that he has choices to make.

Against his father’s wishes, James Stevenson ends up on a Montana Ranch where the owner and his son teach him about ranch life, horses, and the freedom to follow your dream. Only during her brief visit does he realise the price she pays to visit him, and it leaves him with more questions.

Tripp Calloway leads a quiet existence in the Montana valley nestled between mountains and rivers where peace reigns. He heads the ranch with a strict hand and brook no excuses while he allows his son the space to grow. It is only when he meets Simone Stevenson that he realises he wants more in life. He, too, is challenged with lies that threaten to derail him and has to set his longing for a family aside. But a promise from God helps him to remain faithful to his dream and take this momentary delay as part of his process.

Celeste Stevenson knows about Simone, but Simone doesn’t know about Celeste. With her family at risk, she stop at nothing to keep her secret from being discovered.

All the characters involved in the plot trust God for a breakthrough in their lives. Will they listen or will life take its course and ran wild through them? How will the decisions they make now affect their futures later? Will Simone’s dream be fulfilled, or will she remain married to a foolish man?

Tracy Marshall is the daughter of Ben Marshall, a neighbouring ranch owner, with a crush on James. When Tripp offers her a position at the Conway Ranch, it gives her time to get better acquainted with the South African. But the two lovers might not overcome the brother's interference.

Travis Calloway has trust issues since his mother left him at a very young age. Simone helps him to get over this distrust and introduce him to a woman who works in the local diner. After an enormous loss, he asks God for help and has to trust His guidance as he continues to find his way.

A young flight attendant ends up in Billings, Montana. A world foreign to her. With nothing left to do, Mindy Botha follows a woman she has met once in her life to an unknown destination. The divine intervention connects her with a man so perfect for her she follows him blindly. Will she be able to put her dreams aside and follow God’s direction instead?

 

 

Ons keuse as geskenk vir Vadersdag

 JOU AANLYN WINKEL - 'n boek vir Vadersdag

My gebed vir 'n boer - Ns. Liefdadigheidsprojek

'n Blom uit Pole - Louis Rautenbach Snr

Belofte van beskerming - Deon Hoffman

Blood Mines - Lynelle Clark

Dances with the devil - Don Coetzee

Genade oorvloedig - Berry Jacobs

Gids vir die gelowige - Carl von Maltitz

Mosambiek avontuur - Bets Koen

Redrum revenge - Judy De Bruin

Rooi papawers - Nico Schamrel

Van plaaskind tot plaasboer - Abie Pietersen

Vryspreek - Eugene Pienaar

BESOEK https://nskrywershuis.co.za/jou-boekwinkel-jou-uitgewer/

#nskrywershuis #AfrikaanseBoeke