‘n Skets oor Passie deur Lynelle Clark

Gedeel van Tekst Plaatjies.com

Daar was ‘n tyd dat my lewe ‘n nimmereindigende swart put was; waarvan die einde nie sigbaar was nie. Ek het nie geweet of daar enigsins vir my ‘n toekoms was nie en het eenvoudige gestop om te droom, niks het sin gemaak nie. Vir ‘n lang tyd was dit ‘n goeie wegkruip plek – en ek was heel gemaklik daarmee. Maar toe word ek wakker geskrik, in so ‘n mate dat ek besef het ek is ontevrede met my lewe. Die drang na meer het alles oorheersend geword en ek het gerebelleer teen die normale. Ek het geweier om langer aan bande gelê te word en het in ‘n nuwe lewe in gestap.
In die skud-proses is die lewe geneig om jou wêreld om te krap, jou te skud en jou as te ware dwing om uit daardie zone te beweeg. Ja, dit is erg. Dit is baie erg. By tye wil jy verdrink tydends die proses, dit is versmorend selfs, maar dan vind jy iets wat jou anker in die midde van die rond-slingerende strome. Dit is daardie anker wat jou toelaat om die wêreld met nuwe oë te bekyk.
In my geval was my anker skryf. Ons het pas ons besigheid verloor en skielik was ek werkloos asook kinders-loos. My volwasse kinders het in daardie tydperk elkeen hul eie lewe aangepak en net ek en my gewese man was oor. Alles het op eenslag gebeur en ek moes dit verwerk in die beste sin moontlik. Gedurende die skommelings jare was skryf een van die dinge wat my gehelp het in my ontvlugting en geanker het. Dit was ‘n plek waar ek kon ‘praat’ wat op my hart was sonder dat die papier met my terug gepraat of veroordeel het. Ek kon net myself wees.
In die proses het skryf ‘n wêreld vir my oopgemaak waarvan ek nie voorheen bewus was nie. Ek is lief vir lees, was nog altyd, maar het nooit die proses van skryf of die ontwikkeling daarvan verstaan nie totdat ek my eie stories begin skryf het. Om die storie te skryf is seker die maklikste van alles – praat met enige gesoute skrywer en hulle sal dieselfde vertel. Die groot werk kom by die slyp daarvan, die skep van karakters om die storie geloofwaardig te maak, die navorsing - tot by die finale eindpunt: ‘n gepubliseerde boek. En dan, net voor jy dink nou kan jy rus begin die bemarking daarvan. Jy word bemarker, voer onderhoude, boer op die sosiale netwerke en bly gesels oor jou werk totdat jy raakgesien word. Skryf neem jou wêreld oor.
Hierdie proses laat ‘n passie opvlam wat jou aanspoor vir die volgende uitdaging. Sodra die gogga jou gebyt het los dit jou nie; ten spyte van die opofferinge hou jy aan om te glo in jouself. Passie verander jou – en net die wat dit self beleef kan dit verstaan. Dit vernuwe jou denke en open ‘n wêreld so groot dat jy verstom staan oor die omvang daarvan. Passie maak jou vry.

@Lynelle Clark 2017

Die skets word vandag gedeel op Rainbow Gospel Radio deur Ria Fourie.  

  

Die lewe is 'n Cha-cha.

Net sodra 'n mens dink jy het nou als geleer wat daar te leer is dan leer jy nog iets.

Dit is nimmereindigend!

Daar is tye wat net niks sin maak nie en ipv om vorentoe te beweeg, beweeg ek terug. Ek het al menigte kere die stelling gelees: "Die lewe is 'n Cha-cha; twee tree vorentoe en een agteruit." 'n Repeterende stappie wat die meeste van ons goed ken. Voeg daar by sensuele musiek, hoehakskoene en ‘n bloedrooi satyn rok en jy het die beste vorm van ontspanning wat jy kan kry. Maar dit is nie werklikheid nie. Dit voer jou weg vir ‘n kortstondige paar minute na ‘n wereld van passie, een word met jou metgesel terwyl polsende musiek deur jou are vloei.

Die werklikheid is nie so nie. En soms dink ek mense is gek om die stelling te glo maar as ek rerig eerlik moet wees met myself dan is dit presies hoe dit is.

Die lewe is vol passie, die eenwording van siele terwyl ons ‘n sekere tyd mekaar se nabyheid deel met die polsende ritme van die lewe wat eb en vloei soos die see om ons. Dit bruis en lewe wat gevolg word met branders wat teen rotse slaan wat jou broos laat aan die einde.

Ons droom van daardie passie - om van die eentonigheid van die lewe weg te kom en vir kortstondige oomblikke gebeur dit wel totdat daardie een tree terug gegee moet word en ons die harde werklikheid in die oe moet kyk.

Dit is hoe my lewe is die laaste 2 jaar. Dit is 'n konstante cha cha van twee tree vorentoe en een tree agter uit. Miskien, juis nou meer omdat ek die lewe alleen aandurf. Voorheen het ek dit nie so intens ervaar soos die afgelope tyd nie; of miskien is dit omdat ek met ander oe daarna kyk. Hoe ook al sy, my uitkyk van die lewe en mense het verander - of miskien is dit omdat ek verander het.

My grootste droom is om onafhanklik te wees.

Ek jaag daarna soos 'n drenkeling wat na ‘n reddingsboot spartel.

Dit dryf my.

Dit spoor my aan.

Dit hou my koers vas; nog net eenmaal op hierdie reis was ek bereid om dit tersyde te stel. Totdat werklikheid my weer 'n paar klappe gegee het. Die werklikheid is so realisties, dit raak die diepste snare van jou hart aan en bring jou vinnig terug na moeder aarde toe. Dan besef jy ipv net een het jy sommer 'n paar tree agter toe beweeg. Tans bevind ek myself sku amper bang om sekere verhoudings weer toe te laat. Versigtig om myself weer oop te maak en net om weer weg te stap met lee hande.

In retrospect bring ek baie van hierdie dinge oor myself. Diep binne my wil ek nog glo in die goedheid van mense. Dat die lewe se passie deel van myne kan word en dat ek dit vir altyd sal leef. Ek wil ek glo dat dit wat mense se hulle respekteer en doen. Nie net se om iets te kry nie maar omdat hulle werklik omgee en waar is teenoor hulle eie woord. Maar telkemale loop ek my vas teen hierdie valsheid en doen ek weer die agter uit stappie. Dit is dan wat ek in elke situasie die leuen wil oop kloof en mense wil eenkant smyt net om te vergeet. Dit is dan wat my droom weer opstaan, my weer herinner hoekom ek op hierdie pad is.

Ek is al voos bloedneus geslaan en soms is dit met moeite wat ek ‘n glimlag op my lippe sit maar tog kry ek dit reg. Tog is daar iets binne my wat die passie geproe het en dit na jaag en glo dat daar tog so iets is soos ‘n Cha-cha waar die musiek sal aanhou speel. Polsend deur my are sal bruis en my die satisfaksie gee waarna ek so naarstiglik soek.

Met my laaste onderonsie het my nou gewese baas sekere beloftes aan my gemaak. Dit was seker die mees interresantse onderhoud wat ek nog gehad het. Hy het 'n paar dinge vir my gese maar wat my die meeste by gebly het was toe hy gese het: "You are the perfect age and at the right place to receive all that was stolen from you. You gave a lot and stood back alot but now is your time to harvest." Nodeloos om te se ek was verstom en ek het die volgende dag begin werk- wat geklink het na 'n droom wat waar geword het.

Nou, 3 maande later bevind ek my weer terug op die plek waar ek begin het met 'n nuwe lewe wat weer vir my wink. En ek wonder wat nou, hoekom weer? Wat gaan aan dat ek my telkemale teen dieselfde goed vas loop om weer van voor af te begin?

Hoekom kan ek nie weg kom van die begin en net vorentoe beweeg nie?

Hier is my konklusie van dit alles: ek het geleer!

Jip, ek was raadop, wou soms teen die mure uit klim van frustrasie, wou my hare uit my kop trek, aanhoudend gehuil waar iemand net kyk vir my en die trane is oop - soos ‘n vloed.

Maar ek het geleer.

Ek verstaan nou die spel van die lewe beter.

Ek verstaan daar is stappe wat gevolg moet word.

Ek verstaan dat elke proses ‘n leer fase was wat my elke keer nader aan my doel gebring het.

Ek het sterker geword.

Geleer om my instink te vertrou.

Geleer om die stil tye waar die musiek so sag is dat dit onhoorbaar is te vertrou dat dinge sal uitwerk. By hook or by crook - soos ons sal se. :)

Maar bo alles het ek geleer dat, as vrou, ek sterker is as wat ek myself wou toegee.

Ek slim genoeg is om nuwe dinge te leer, te verstaan en deur te voer.

Dat ek ek vol energie is wat die lewe in die oe kan kyk.

Bowenal dat ek met 20 plus jariges kan meeding selfs al kom ek tweede: my stamina is onuitblusbaar want ek is op die regte plek. al is dan net vir 2 of 3 maande

En tussen al die nuwe ervarings, ontmoet ek nuwe mense, leer ek die bedryf in al sy fasette beter en sien ek plekke en ry ek paaie wat ek andersins nooit sou ry nie.

Iemand het eenmaal gese dat ek doen sonder om te dink. Dat ek nie bang is om nuwe dinge te probeer nie - en dit is waar - ek doen. Hoekom?

Want ek het niks om te verloor nie!

Geniet die lewe - elke tree wat vorentoe en agtertoe beweeg, volg die polsende ritme daarvan sodat jy ook jou eindbestemming kan bereik.

Maar bo als bly GLO!

Ek wens julle elkeen ‘n Geseende Kersfees toe en ‘n Voorspoedige Nuwe jaar.

MY LEWE MET “BEUKES-SINDROOM” deur Elmarie Beukes Pretorius.

Ek het Elmarie deur 'n gemeenskaplike vriend op Bakkiesblad ontmoet en haar storie het my diep geraak. Elkeen van ons se lewe het betekenis en kan 'n bydra lewer en so die las vir die volgende persoon ligter maak. Luister gerus na haar onderhoud vanaand om 7 op Radio Kuber Kontrei. 

Haar Biografie:

Ek is in Pretoria gebore in 1958 as die jongste kind van 2 susters. My sus in 3 jr ouer as ek woon met hul gesin in George waar my Ma (85) ook in 'n woonstel teenaan hul huis woon. Skool gegaan in Centurion en toe getroud met 'n man wat in die destydse Gevangenisdiens was. Ons het Paarl toe getrek en met elke bevordering van hom na Pietermaritzburg, en Leeukop soontoe getrek. Later in Sundra naby Delmas beland. Ons is geskei en ek het my kinders (onderskeidelik graad 8 en graad 10) grootgemaak en deur die Universiteit gesit. My seun van 33 en sy vrou het 2 pragtige klein seuntjies en my pragtige dogter van 35 en haar man het nie kinders nie.

Kontak haar by elmarie2@gmail.com

Passie gesels DINSDAG AAND 26 Julie om 07h00 met 

Elmarie Beukes Stigter van die Beukes Ondersteunings groep oor haar reis met Beukes Sindroom. 

Skakel gerus in op RAdio Kuber kontrei op jou slimfoon, skoot rekenaar of tablet met die volgende skakels en gaan LIKE asb sommer Passie se faceboek blad op passie.kkr

http://tunein.com/radio/Radio-Kuber-Kontrei-s263337/ 

http://streema.com/radios/play/104764

http://www.pickradio.net/radio-kuber-kontrei

http://www.myvolk.co.za/radio-kuber-kontrei.php

Uittreksel uit haar boek:

Bietjie agtergrond: Dis 'n oorerflike kraakbeensiekte wat gewoonlik in BEUKES-families is. Word na verwys as “DISPLASTIESE HEUPE” – die femurkop is plat bo i.p.v. rond en word die kraakbeen stelselmatig vernietig maar op jong ouderdom en skaaf die heupkop direk teen die bekkenbeen, wat erge pyn veroorsaak. Beukes-lyers het gewoonlik erg pyn in al die gewrigte, hoeweel erger in die groot gewrigte wat insluit heupe, knieë en skouers. Daar is geen kuur daarvoor nie en lyers ondervind gewoonlk ook lae beendigtheid, stress-fakture en rug-probleme. Rugpyn is gewoonlik as gevolg van Skoliose (verwronge ruggraat), Sheurman’s Disease (‘ingeduikte’ lae rug en boggelrige skouers en nek), Kifose (vooroor geboë nek soos ‘n boggel), verkleinde bekken.

Steeds in hierdie 21ste eeu wat ons leef, weet heelwat dokters glad nie van hierdie Sindroom se bestaan nie. Ek het bietjie navorsing begin doen met mense wat enige verband met BEUKES’e het en iewers deur hul pyn en verwronge liggame, as hul terugdink was daar iemand met die van BEUKES. Die Sindroom word geneties oorgedra en was tevore lief om oorkruis te werk. Dus sou die pa dit oordra na sy dogter en die man dit oordra na haar seun. Latere navorsing het egter bewys dis nie die geval nie en dat elke kind van ’n BEUKES-lyer ‘n 50/50 kans het om die siekte te erf. Die Sindroom is ook lief om ‘n generasie of 2 te spring en kom dan skielik byvoorbeeld in die 3de generasie uit. Juis hieroor is die Sindroom nie so bekend nie aangesien ‘n lyer byvoorbeeld by ’n dokter sal kla oor rugpyn of heupe wat pyn, maar die ‘oorspronklike’ lyers, is reeds dood en is inligting vir altyd daarmee heen.

%%%%

Waar begin ek?? Ons het groot geword met my pa wat soos 'n pikkewyn loop en later jare, toe ons kon verstaan, is kortliks aan my en my suster verduidelik my pa se heupkoppe is in die jare 50 vervang en dit was nie juis 'n sukses nie (die medici was nog nie so ‘clued up’ destyds nie). Ek en my suster het groot geword met in ons verstandjies ingeprent, om niks te laat rondlê (speelgoed) waarop my pa kon gly en val nie. Later jare het ek baie gewonder hoe het hy dit dan gehou om so baie by werksfunksies te dans?? Sou hy bv in die momentum van 'n draai op die dansvloer skeeftrap of gly ... Genadiglik het ’n ongeluk nooit gebeur toe ons in die huis was nie.

Daar is vir ek en my suster gesê dat my pa die 3de persoon in Suid-Afrika was om ‘’n heupvervanging te ondergaan met ’n ‘CHARNLEY’. Dis ‘n metaal ‘kop’ wat (na die heupkop afgesaag is in die teater) oor die oorblywende been geforseer is om sodoende soos ‘n kierie te lyk. Dié kop het dus die doel en beweging oorgeneem van die verswakte of gebreekte afgesaagde heupkop. So het hierdie ‘kop’ direk teen die pelvis gedraai en beweeg.

In standerd nege rond kry ek erg blaasinfeksies en word later gestuur vir x-strale. Die radioloog is nie veel begaan oor my blaas nie maar roep my in om te hoor hoekom my heupe lyk soos hul lyk - afgeplat i.p.v. ronde koppe. Ek vertel van my pa ens ens en word deur die radioloog gemaan om nie swanger te raak alvorens my heupe vervang is nie, want hy weet nie of die heupe die gewig van 'n swangerskap sou hou nie. Die medici is i.e.g. nie so gevorderd om iets so drasties te doen nie en die lewe gaan aan.

Kortliks het ek 2 swangerskappe suksesvol gehad en 2 miskrame ook. My afgeplatte heupkoppe het hul heel goed van hul taak gekwyt!! Hoewel my babas albei baie groot was, sou hul koppies in elk geval nie kon sak nie as gevolg van my verwronge bekke, wat in plaas van simetries, asimetries is.

Stelselmatig het die pyn in my heupe meer geword en natuurlik het goed soos tuinwerk, elke paar jaar inpak en trek en uitpak (kids se pa was in die Gevangenisdiens) en dans nie gehelp om dit te verminder nie. In my agterkop het ek geweet een of ander tyd gaan my pyn te erg word en sal ek sekere goed nie meer kan doen nie. Ek was baie, baie onafhanklik - met die kids se pa wat so baie weg van die huis was vir sy werk en loopbaan, was alles van die asblik uitvat tot die kinders se oorpyn op my. My ouers was in Pretoria en ons (eers) in die Kaap en daarna in PMB. So kon ek nie my kinders se probleempies na 'n Ouma vat of net vra nie. Hulle was bloot te ver en verder het hul pa gesê aangesien EK die kinders wou gehad het, maak EK hulle groot - hierdie was vir my geen probleem nie, inteendeel. My grootste wens as dogtertjie was 'n huis, 'n man, kinders en diere en ek het my kinders met baie liefde en ja, ook baie foute (!) self grootgemaak. My dogter was 'n model-baba maar my seun was 'n koliek baba.

Soos die jare aangestap het, het die pyn in my heupe my begin verteer. Ek sou altyd 'n verskoning soek daarvoor - 'n 'spier' wat verrek is toe ek grasgesny het; 'n ligament wat seergekry het toe ek bokse en kaste moes rondskuif, ens. Vele kere moes ek help huis verf, bo-op die dak klim en help geute skoonmaak, ens. Daardie nagte het ek gewoonlik gebars van die pyn.

Een Oujaarsaand, na ons saam 'n groep uit is om te gaan dans en partytjie hou, het ons tuisgekom, net om te hoor iemand in die onderste straat hou steeds partytjie. Ons het nie die mense geken nie, maar my kinders se pa het aangedring hy wil soontoe en verder partytjie hou. So kom ons toe daar en is niemand natuurlik nugter nie en niemand gee om wie nog kon 'join' nie. Later word ek huis toe gestuur om nog drank te gaan kry en in die reënweer sukkel ek boonop om die koppelaar te beheer met die been wat toe reeds geruime tyd nie meer saamwerk nie, en gly die kar en ek stop teen 'n wal. Ek was histeries toe ek uitklim en skoon nugter geskrik want die kar was duidelik beskadig. Ek het ingeklim en myself bietjie kalmer probeer kry en huis toe gegaan. Gewapen met nog drank is ek terug na die partytjie. My kinders se pa het heerlik met die jongetjies gedans terwyl ek moes gaan drank kry en toe ek daar stilhou, bars hy amper 'n aar oor sy kar.

So het die soeke aan 'n ordentlike ortopeed begin, die soeke na 'n ortopeed wat na my heupe se plate sal kyk en weet wat om te doen. Dan besef mens ook eers dat daar ortopede en spesialis ortopede is. Die eerste was in Springs - hy het die plate bekyk, my 'n inspuiting in my rug gegee vir pyn en gesê jammer maar hy werk nie aan jongmense nie.

Tweede ortopeed was in Pretoria. Hy het lank na die plate gekyk en eerlik gesê my heupe lyk gedaan en hy sal die een wat die ergste is eers vervang en 6 mnde die andereen. Ek is ook na 'n derde ortopeed in Sandton - hy het die plate goed bekyk, my allerlei bewegings ens laat doen en toe eers teen die einde van die besoek, opgemerk dat my heupkoppe soos BEUKESE lyk. Jaaaaa Dr, ek is 'n Beukes ... en daar maak alles vir hom sin. Ek het ook ‘n laaste bladsy van professor Celliers se tesis uit my sak gehaal en vir hom gegee. Hierdie was ook ‘n teer punt, want ek is altyd vertel daar is nie iets soos BEUKES-HEUPE nie. En hier weet hierdie man duidelik daarvan! Hy het rustig gepraat en gesê hy wil albei heupe gelyk doen, want die een is so sleg en die andereen gaan i.e.g. binne 6 maande ook so lyk. My verduidelik dis n groot storie as hy albei heupvervangings gelyk doen, maar sal my baie narkose, onkostes en pyn spaar.

Ek moet huis toe gaan en alles wat ek gehoor en ingeneem het, eers vir myself uitpak en my eie navorsing doen. Ook dit het ek basies alleen gedoen - net my skoonma wat belanggestel het. My kinders was nog te klein om te weet wat aangaan.

2015