“Ek het al so baie dieselfde gebed gebid.
Oor en oor dieselfde woorde maar niks gebeur nie, hoekom? Is ek dan so sleg dat
God nie die een ding vir my kan doen nie?”
“Jy moenie so daarna kyk nie, Mart.
Natuurlik wil God vir jou help, jy verdien dit.”
“Dit beantwoord nie my vraag nie, hier sit
ek, nogsteeds werkloos net omdat ek nie ‘n kar het nie. Ek bid, vertrou en glo
maar nogsteeds gebeur niks nie. Hoe moet ek positief bly met die konstante
negatiewe terugslae. Hoe meer ek probeer hoe minder gebeur dinge. Vanoggend het
die persoon weer benadruk, as ek nie vervoer het nie kan hulle nie vir my die
werk gee nie. Waar moet ek die geld vandaan kry vir ‘n kar as niemand my ‘n
kans wil gee nie?” Mart se stem breek van ingehoude snikke, moeg gesukkel voel
sy rusteloos en vasgevang in haar omstandighede. Bang vir môre. Dit als hoor Elmarie in haar vriendin se stem. Sy self is al
voos gebid. Maak nie saak wat sy doen nie Mart wil of kan nie verby haar
probleme kyk nie, nou is klein Bekka ook siekerig wat haar onvermoë nog verder uitbuit. Sy kan haar ook nie rerig blameer nie maar wat
sê sy vir haar om haar op te beur? Hoe
praat jy iemand hoop in as dit lyk of daar geen hoop is nie? Hierdie land is
besig om sy eie mense in die steek te laat.
“Kom ons gaan fliek, Maria sal na Bekka
kyk. Ek stick jou.”
“Jammer, maar ek kan nie. Watse tipe ma is
ek wat gaan prente kyk terwyl haar tienjarige koorsig is?”
“Ek is seker dit is nie so erg nie. Sy was
gister heeldag in die son, sy moet dit net rustig vat vandag.” Probeer Elmarie
haar moed in praat. “Kom, dit sal ons albei goed doen om bietjie uit te kom.”
++++
“Jou Oom het gebel, net toe julle weg was.”
Verwittig Maria vir Mart die oomblik wat hulle terug stap in die huis. Die
fliek was ‘n regte tranedal wat hul energie getap het en beide vrouens wil net
ontspan.
“Watter Oom?”
“Hy het nie sy naam gelos nie net sy
nommer. Dis daar by die tafel?”
“Waar is Bekka?”
“Sy slaap, ek gaan nou.” Se Maria stroef.
“Dankie Maria.” En Elmarie staan nader met
Maria se geld in haar hande. Mart kyk rond op die kombuiskas en sien die nota
met ‘n nommer op geskribbel. Sy ken nie die nommer nie en ken geen oom wat haar
sal wil bel nie en sit die nota terug op die blad. Sy wil eers seker maak Bekka
is rustig en dan sal sy bel.
“Hoe voel Bekka?”
“Nog koorsig, sy het opgebring net toe ek
by die kamer instap en ek moes eers skoon maak. Ek het vir haar iets gegee en
sy slaap nou.”
“Julle kan oorslaap vanaand.” Elmarie hou
‘n beker koffie na haar vriendin uit wat sy met ‘n waarderende knik vat.
“Dankie, miskien moet ons so maak. Ek sien nie vanaand kans vir daardie klein
woonstellejie nie. Partydae voel dit ek gaan versmoor daar binne.”
“Ek blameer jou nie, ons motorhuis is
groter as daardie plek.” Beaam Elmarie met ‘n glimlag maar Mart vermy haar oë.
In stilte geniet hulle die drinkgoed, woorde min. “Jy moet onthou om te bel.”
Herinner sy Mart ‘n paar minute later.
“Sal môre oggend, ek is nou net lam en nie lus vir familiedramas nie.”
++++
“Jy beter bel jong.” Herinner Elmarie haar
vriendin weereens. Deur die nag was daar min geslaap. Bekka het gesorg dat
hulle omtrent geen ooglid toegemaak het nie en hulle moes vroegdag dokter toe
gaan. Een of ander maagvirus het haar beetgekry en teen laat middag was sy
uiteindelik rustig genoeg om te kon insluimer. Elmarie het vir hul elkeen ‘n
glasie wyn ingeskink terwyl hulle elkeen deur ‘n tydskrif blaai. Na ‘n lang
gesukkel het Elmarie Mart oortuig om ‘n paar goedjies te gaan pak en by haar te
bly vir die naweek. Mart was moeg en teer en Elmarie kon nie anders as om haar
vriendin weer opnuut jammer te kry nie. Met ‘n stil gebed het sy haar vriendin
weer opgedra aan die Een wat iets kon doen.
“Ek het al vergeet daarvan,” sê Mart en spring op. Terug in haar stoel hou sy die nota in haar
hand, ‘n ligte frons tussen haar oë.
“Jy kan my foon gebruik om gou te bel.” En
oorhandig die foon aan haar.
“Dankie.” en met die maak sy die oproep.
Skalks hou Elmarie haar dop terwyl sy met
die oom praat. Dit is ‘n oom aan haar pa se kant lei sy af en luister hoe Mart
stil raak en dan aan haar arm tik. Glinsterende oë is op haar gerig, ‘n
opgewondenheid verander haar hele gelaat, ‘n verdwaalde traan wiggle al teen
haar wang af en sy wonder wat aan gaan. Mart stap uit die patio en stop langs
die swembad haar hele houding opgewonde soos sy vrae vra. Ongeduldig wag sy dat
haar vriendin moet aflui en in kom. Die oomblik wat sy op die patio verskyn
dans haar oë jubelend. Elmarie besef opnuut hoe meer sy is werklik is.
“Raai wat?” en nog voor Elmarie haar kan antwoord
beantwoord sy haar eie vraag “Ek het ‘n kar gekry.” En sy vat haar hande saam
terwyl trane verder rol, trane van vreugde en verligting.
Verstom staar Elmarie haar aan, “Wat bedoel
jy?”
“Oom Gert het van my storie gehoor en wil
vir my ‘n kar koop.”
“Hoe, wat…” en beide vrouens begin te lag,
hardop. Swaarmoedigheid word vervang met verligting soos die twee na my kyk.
“Ek kan dit nie glo nie. Jy moet my knyp!”
Roep Mart uit. Haar lag lig en borrelend. "Besef jy ek kan nou vir Meneer van Deventer
bel en laat weet ek het vervoer. Besef jy wat dit beteken? Ek. Het. Werk.” En
sy lag uitbundig. Spring op en hardloop binne die huis in, seker om vir Bekka
van hul geskenk te vertel.
Elmarie lag en gaan dan op haar knieë…
“Dankie Here. Dankie Here. Weereens het U bewys dat ons U kan vertrou.”
Kopiereg Lynelle Clark 2018
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking